Door: M. Bruhns
Kort voor Kerstmis kondigde de president van de VS een stap aan, die men van de Wereldmacht aan de andere kant van de Atlantische Oceaan niet gewend is: Het terugtrekken van de troepen uit Syrië (2000) en een gedeeltelijke aftocht uit Afghanistan (7000). Dat past in de nieuwe deel-isolationistische politiek van de president. Als buitenstaander is hij niet verantwoordelijk voor de involvering van de VS in het Midden-Oostenconflict – en heeft aldus weinig scrupules om aan deze bloedige avonturen een einde te maken. We zullen voor soldaten van andere naties nog genoeg IED’s in de grond blijven zitten, waar men op kan trappen.
De stap is zeker niet zonder punten van kritiek. Hij lijkt het begin te zijn van een hernieuwd bedrog jegens de door de VS gesteunde Koerden in het Noorden van Irak en Syrië: De terugtrekking van de troepen gaat hand in hand met verbeterde betrekkingen met Turkije, welke wordt gedreven door het verlangen, Iran regionaal te isoleren. Een gedeeltelijke beëindiging van de economische sancties verschaft Erdogan economisch meer lucht om adem te halen, de verkoop van Patriot-systemen voor de lucht-afweer schijnt in kannen en kruiken. Groen licht dus voor Turkije, om verder op te rukken in de Koerdengebieden in Syrië. (Update: Een paar minuten nadat ik ditartikel schreef, trekken Turkse troepen op tegen Syrië https://www.merkur.de/politik/erdogan-news-tuerkei-verstaerkt-truppen-an-grenze-zu-syrien-streit-ueber-us-abzug-zr-10900016.html)
Het terugtrekken van de troepen bewoog de Amerikaanse minister van defensie James Mattis, die reeds als coomandant diende in Irak en wiens militaire carriëre hem uiteindelijk op de ministerspost van defensie deed belanden, thans tot aftreden. Zijn verkiezing door de senaat gelukte met maar twee tegenstemmen – ondanks het feit, dat de Democraten op dat tijdstip 48 zetels bezetten. In tegenstelling tot Trump steunde hij de Amerikaanse verklaring vóór de NAVO, volgde een duidelijk anti-Russische lijn en droeg ook wezenlijk bij aan het uitstappen van de VS uit het kernwapenverdrag. Het duidelijkst treedt het verschil met de politiek van de president naar voren door zijn actieve ondersteuning van een uitbreiding van de inzetten in Syrië en Irak.
De graag als “vooruitstrevend” bestempelde Democraten zouden eigenlijk tevreden moeten zijn over zijn aftreden. Hun openbare agenda was de laatste jaren eerder interventionistisch. Westers militarisme afwijzen was aan de basis zogezegd als de verstrikkingen van de “witte man”in het kolonialisme met het vooruitzicht, verdoemd te worden door indentiteitspoltiek en zelfhaat.
De Democraten huichelen hun pacifisme alleen maar
Maar het tegendeel is waar: wat er wordt gezegd is, vooral bij de Democraten in de VS, zelden, wat er wordt gedacht. Senator Mark Werner (VA), de hoogste Democraat in de “Senate Intelligence Committee”, twitterde dat het aftreden van Mattis “beangstigend” is. Met hem zou de regering een anker van stabiliteit in de chaos van de regering-Trump veriezen ( https://twitter.com/MarkWarner/status/1075886699417403393?ref_src=twsrc%5Etfw%7Ctwcamp%5Etweetembed%7Ctwterm%5E1075886699417403393&ref_url=https%3A%2F%2Fwww.bbc.com%2Fnews%2Fworld-us-canada-46640114). Vergelijkbare krokodillentranen huilden ook andere Democraten. Nancy Pelosi, leidster van minderheden in Het Huis van Afgevaardigden liet zich citeren als “sad and shaken” en beschreef Mattis als “comfort to many of us as a voice of stability in the Trump administration”( https://www.bbc.com/news/world-us-canada-46640114). Net zoals Mattis een interventionist is, die tot aan zijn nek in de bloedige avonturen van de USA in het Nabije Oosten zit, die de wereld indeelt in geallieerde- en strategische tegenspelers, zo is het pacifisme van de Democraten het papier, waarop het geschreven staat, niet waard. Beiden hebben dezelfde ideeën over buitenlandse politiek als “ethische interventies” tegen ondemocratische en barbaarse dictators, van Europa en de VS tegen China en Rusland. Kijk op de wereld zit verankerd in de tijd van de Koude Oorlog, in een wereld waarin lang-aanhoudende bondgenootschappen tegen een ideologische tegenstander reëel ware, Deze ideologische tegenstander is sinds 1990 dood.
Maar de schizofrenie vande Amerikaanse Democraten, de “Niet-in-mein-maam” schreeuwers en wannabe-pacifisten is gesoeld op de diepgaande anti-Trump-obsessie, die sinds 2016 bestaat. Ze zijn hierdoor zo verblind dat ze niet meer kunnen kiezen tussen militarisme en pacifisme. Het lijkt er op, dat deze bezetenheid zo diep zit, dat invasies en bezettingen voor hun oog werken als vooruitgang en vrede.
De anti-Trump-houding tot elke prijs komt zo wederom tot absurde en deels gevaarlijke bloei. De correcte handelswijze, Amerikaanse troepen naar huis te halen wordt verketterd, jaren van westerse barbaarsheis in het nabije Oosten geprezen, en dat allemaal om een paar goedkope punten tegen Trump veilig te stellen.
Er zijn waarachtig genoeg goede redenen, om de actuele buitenlandse politiek van de VS te bekritiseren. – de verwikkelingen in Jemen https://www.spiked-online.com/2018/08/13/the-destruction-of-yemen/ waren er één. Maar een niet door de VN gedekte invasie in een souvereine staat beëindigen, zodra de vijand (ISIS) overwonnen is, is dat niet. Dit is een handeling die wij eerder kunnen aantekenen als een punt in de rubriek “Good Trump”.
Door: M. Bruhns (auteur op Young German)
Vertaling: Theresa Geissler
Bron: https://younggerman.com/2018/12/24/woher-die-linke-trauer-ueber-mattis-rueckzug-kommt/
Theresa's visie 