Door: Daniel von der Ruhr
Met Kerstmis komt mijn uitgebreide Duitse familie in het ouderlijk huis bij elkaar om zich twee dagen te bedrinken en zich te laten vetmesten. Gelukt is dat dit jaar slechts drie van de vier kinderen, omdat het vierde in het buitenland werkt. Tot Kerstmis zien we elkaar so wie so niet meer, omdat elk gezin intussen ver uit elkaar woont, in een andere stad resp. een andere deelstaat. De implosie van traditionele familie en daarmee conservatieve wereldbeelden heeft so wie so niet zo veel te maken met de aanval van linkse ideologen, maar hangt samen met de mobiliteit en verandering van de arbeidswereld. De tijden, waarin allen nog dezelfde hofstede bewoonden en hetzelfde suikerbietenveld bewerkten, zijn simpelweg voorbij. Drie generaties in één gezinshuishouding zijn in West-Duitsland eerder een zeldzaamheid – behalve bij migrantengezinnen.
Het was daarom voor mijn moeder een grote vreugde, dat ze dit jaar twee kleinkinderen mocht begroeten. Ze zette vier kinderen op de wereld en ook op de leeftijd van eind dertig zijn haar kinderen er niet in geslaagd, dit aantal te verdubbelen. Ze hebben het alleen maar gehalveerd.Zo krimpt ons geslacht vermoeid héén, zoals mijn vader het pleegt te zeggen. Op Kerstavond waren wij aanwezig bij de katholieke mis, zoals dat in het Ruhrgebied nog tot de traditie behoort. Duitsland was enige decennia geleden nog een voor het merendeel katholiek land – ondanks reformatie en Luther. Ook de mijnen behoorden eens geheel vanzelfsprekend tot de regionale identiteit. Inmiddels zijn het eerder de gokhallen en Dönerkramen, die het stadsbeeld bepalen. Aan de horizon steken nog enkele oude ruïnes van de kolen- en staal-industrie uit de grond. De laatste getuigen van hun tijd, die alleen mijn vader nog gekend heeft. Wij, zijn kinderen, zijn al opgegroeid met werkzoekenden, vertwijfelden en de-industrialisering. De grote immigratie-golven van de nuttelozen kwamen pas aan het begin van de jaren ’90 deze kant uit, zodat zelfs de vele geïntegreerde Turken, die jarenlang in de mijnbouw hun ruggen krom hebben gewerkt,mopperen. Rotatie-Europeanen, met drek besmeurde winkelwagens van de Aldi en groezelige matrassen decoreren de weg naar de kerk, die deze avond nog redelijk goed wordt bezocht.
Na het kerkbezoek kwamen de mensen nog voor een warme wijn en een korte nazit naar het marktplein, waar bij uitzondering geen Merkellego werd uitgedeeld. Het was overduidelijk, dat de gemiddelde leeftijd ver boven de 50 lag. SPD-oma’s en opa’s, zoals ik ze noem. Vroeger was ik ook lid van de sociaal-democraten. maar tegenwoordig denk ik daar liever niet meer aan, omdat de herinnering thans nogal pijnlijk is.
Mijn zuster, zelf bij de ‘Verdi’ en Rood-groen van binnen, beet de spits af voor een kleine ruzie, toen ze zich herinnerde, dat ik me in de familie-whatsapp openlijk voor de AfD had uitgesproken. “Nu hebben wij er ook één van dat soort” zei ze in de eigenlijk tot dan toe vrolijke kring. Mijn vader, die tegenover mij uit de kast was gekomen als een voorzichtige sympathisant van Guido Reil (AfD- kameraad uit Essen), zweeg. Hij schoot mij niet te hulp.
Vervolgens barstte het los met de woordenwisseling. Er werden de gebruikelijke argumenten afgevuurd, de typische drogredenen, die eenieder in petto heeft. Veelzijdigheid, historische verantwoordelijkheid, verrijking door immigratie en mensenrechten werden door mijn zuster en haar man aangevoerd Ik antwoordde met immigratie naar vermogen, de verbinding van sociale staat en nationale staat, alsook het terrorisme dat tot nu toe niet zo bij ons leven hoorde. Niemand kon telkens weer de ander overtuigen en na tien minuten sloot mijn zuster af met de volgende zin, Die ik van mijn levensdagen niet zal vergeten:
“Wanneer Papa en Mama er niet meer zijn, hoef je niet te denken, dat je met Kerstmis bij ons wordt uitgenodigd. Ik wil geen Nazi’s in mijn huis.”
Dus: Op een kerstfeest zonder de SPD-zuster vanaf 2030. Oh,zalig Kerstfeest. Uiteindelijk krijgt eenieder datgene, wat hij verdient. En mijn zuster wil een Duitsland, dat er uitziet als een vuilnisbelt en Braziliaanse Favela’s nadoet.
Dat ze er maar van mag genieten.
Door: Daniel von der Ruhr.
Vertaling: Theresa Geissler.
Bron: https://younggerman.com/2018/12/25/mit-der-spd-am-weihnachtsabend-streiten/
Theresa's visie 