Door: Rainer Thesen (gastauteur op PP)
Het is tijd om ons kritisch bezig te houden met de zittende paus. Aangezien ik katholiek ben, zij het dan ook op de manier, die totaal niet tevreden is met het grondpersoneel van de Here, denk ik, ook daartoe berechtigd èn verplicht te zijn. Een gastbijdrage van Rainer Thesen.
Gelovige katholieken spreken de paus traditioneel aan met de aanspreektitel Heilige Vader. Dat is één van de eerbied waardige tradities, die voor de tegenwoordige bekleder van het hoogste ambt der katholieke kerk hoe dan ook klaarblijkelijk weinig betekenen. Hij viel immers al bij de ambtsovername op, doordat hij weigerde, de volgens de duizenden jaren traditie ontwikkelde, liturgische gewaden aan te trekken.
In plaats daarvan drukte hij erdoor, in het “bescheiden” wit de loggia van de Pieterskerk te betreden, en dat ook met zijn uitgelopen zwarte schoenen, in plaats van in de ceremoniële rode schoenen van de Pontifex Maximus, in de traditie van, eveneens, het hoogste religieuze ambt der Romeinen, dat de christenen destijds bewust hadden overgenomen.
NIETS OVER VOOR DE TRADITIES VAN ZIJN KERK
Franciscus evenwel laat zich klaarblijkelijk aan de traditie van zijn kerk, in het bijzonder aan haar deels ook praalvolle uiterlijke vertoon, die in de duizenden jaren van haar geschiedenis de gelovigen een afstraling van het Rijk der Hemelen wilde tonen, niets gelegen liggen. In plaats van het juk der ceremoniële lasten deemoedig te dragen, zoals al zijn voorgangers deden, geeft hij er blijk van, zijn persoonlijk bevinden op de voorgrond te stellen en zich te presenteren als arme Dienaar Gods.
Daarmee openbaart hij een opvatten van zijn ambt, dat zijn persoonlijke gevoelens op de voorgrond, en het ambt zelf, dat zich gedurende duizenden jaren in zijn ook uiterlijke vormgeving heeft ontwikkeld, op de achtergrond stelt.
VERWERELDLIJKING VAN DE KERK IN DE STIJL VAN DE ISLAM
Dat beperkt zich niet tot uiterlijkheden zoals het afwijzen van de ceremoniële pracht en praal. Het blijkt van jaar tot jaar duidelijker uit zijn uitlatingen, minder met betrekking tot de religieuze basis-inhoud van het christelijke geloodf en van de katholieke dogmatiek, veel meer met betrekking tot de wereldlijke dagelijkse politiek. Ook hier wijkt hij af van de traditie van zijn voorgangers, die, met de uitzonderingen, waarop wij nog terug zullen komen, zich in de regel hebben gehouden aan het Woord van Christus: “Mijn Rijk is niet van deze wereld”.
Dat onderscheidt voor het overige immers ook het christendom fundamenteel van de Islam, die zich uitdrukkelijk ook als wereldlijke ideologie beschouwt met een keur aan wetten voor het leven op aarde. Steeds weer, als de katholieke kerk vergat, dat haar taak juist niet het regelen van de wereldlijke orde is, wanneer zij zich ietwat opstelde als een politieke macht, ondervond zij op de lange termijn daarvan schade.
In gelijke mate, waarin ze streefde naar wereldlijke heerschappij, verloot ze aan spirituele kracht. Precies datgene,waarmee ze immers reformatie en kerkelijk schisma heeft opgeroepen.
GRENZEN ALS WERK VAN DE DUIVEL?
Franciscus voelt zich blijkbaar wèl in de rol van morele Praeceptor Mundi. In het bijzonder de vluchtelingenpolitiek schijnt hem te hebben geraakt. Hij propageert geheel openlijk het door wereldlijk Links beweerde mensenrecht, daar te kunnen wonen, waar men wil, waar men ook vandaan komt, met of zonder paspoort en vusum, legaal of illegaal. Daarentegen vinden politici, die de grenzen van hun landen voor een dergelijke ongeordende toestroom veilig willen stellen, in zijn ogen geen genade.
Het grote migratieprobleem, zoals hij het noemt, is door de Europeanen niet door sluiting van de grenzen, maar door grootmoedigheid op te lossen, zei hij onlangs p de terugreis van zijn staatsbezoek aan Marokko. Weliswaar is hetwaar, dat één enkel land nietde hele wereld kan opnemen, maar migranten zouden immers over heel Europa kunnen worden verdeeld. Met open harten moet de opname van de migranten geschieden, later moet het dan eens over integratie gaan. Muren ter beveiliging van degrenzen zouden maar tweedeling in de maatschappij veroorzaken en tot haat leiden, daarmee zou men toch het werk van de Duivel doen. Over de grens, waarmee Spanje zijn Afrikaanse enclaves Ceuta en Melilla veiligstelt, heeft hij gehuild. Zo veel gruwelijke hardvochtigheid wil bij hem niet in het hoofd noch het hart.
OOK EEN KWESTIE VAN INTELLIGENTIE
Zoveel naïef goedmensendom uit de mond van het opperhoofd van de met afstand grootste christelijke kerk met meer dan 1 miljard leden verbaast. Hem, die God een ambt geeft, geeft Hij ook verstand, zo heet het in de volksmond. Deze regel schijnt uitzonderingen te kennen, één daarvan staat er voor ons in de gestalte van Paus Franciscus. Ooit gold het als een uitgemaakte zaak, dat de Orde van de Jezuïeten aan de intelligentie van zijn novicen bijzonder hoge eisen stelde. Misschien, dat ook hier de uitzondering de regel bevestigt. Want het moest toch ieder mens van niet meer dan gemiddelde intelligentie duidelijk zijn,dat er geen mensenrecht bestaat op het nemen van een woning, ongeacht waar men dat wil. Omdat de mensen vanaf het begin stammen, volkeren en staten hebben gevormd, die dit nu eenmaal hebben uitgesloten.
Slechts verwantschap is een reden voor solidariteitsverplichtingen en wel in elke ordening van grootte, hetzij gezin, familie of volk. De opname van vreemden in het eigen volk en land was altijd al uitzondering. Nog veel minder is het tegenwoordig mogelijk, en eigenlijk geeft ook Franciscus dit toe, dat iedereen maar in ieder land kan binnenkomen, daarbij ook nog in onbeperkte aantallen. De desbetreffende veronderstelling, dat dit in Europa wel kan worden opgelost door alle migranten, maakt niet uit, hoeveel, gelijkmatig over de Europese landen te verdelen, is van een adembenememde naïviteit. En het getuigt van een aanzienlijke mate aan wereldvreemdheid om de staten op deze aarde aan te praten, aan dergelijke aanbevelingen gevolg te geven, ook als ze uit de mond komen van hem, wiens ambt wordt beschreven als dat van de Plaatsvervanger van God op Aarde.
Geestdriftige instemming vindt Franciscus uiteraard in helaas zeer brede kringen van de dwazen der maatschappij, in Duitsland bij Groenen en linksen, van alle schakeringen, natuurlijk ook bij de intussen van sociaal-democratie doordrenkte CDU. ‘Habent Papam etiam stulti’.
De bijdrage verscheen het eerst op het blog van de Neurenbergse jurist Rainer Thesen SAPERE AUDE https://rainerthesen.de/
Door: Rainer Thesen.
Vertaling: Theresa Geissler.
Bron: https://philosophia-perennis.com/2019/04/04/grenzen-als-werk-des-teufels-franziskus-wird-als-papst-der-dummen-in-die-geschichte-eingehen/
Theresa's visie 