Door: Alexander Glück (gastbijdrage op PP)
Het is prijzenswaardig, dat de jeugd van nu eindelijk eens z’n kont verheft om zijn eisen te stellen. Het wordt ook eens tijd, zou men als kind van de seventies willen zeggen, wanneer men zelf al op twaalfjarige leeftijd in Bonn tegen het NATO kernverdrag heeft gedemonstreerd en zich als jonge demonstrant heeft ingezet tegen de startbaan West, kernenergie en vivisectie. Van de latere generatie kwam er praktisch niets in deze richting, en daarom lijkt het meer dan ongeloofwaardig, zoals er opeens spontaan in negentig landen uitgerekend schoolstakingen worden gehouden, om “het klimaat te redden”. Uitgerekend op de scholen. Uitgerekend tijdens de lesuren. Dat wordt gestuurd. En gestuurd was minstens eveneens de West-Duitse Vredesbeweging, waarin ik naïef meeliep.
IRRATIONELE DOGMATIEK IN PLAATS VAN WETENSCHAP EN UITLEG
Allereerst: Schoolstaking te houden is het signaal om de opleiding te weigeren. Wat betreft de klimaat-schoolstaking is dit signaal buitengewoon problematisch, omdat hier in plaats van vorming, wetenschap en uitleg een relatief irrationele dogmatiek wordt gevolgd: De mens zou de veroorzaker van de klimaatverandering zijn en evengoed zou de mens deze gang van zaken kunnen stoppen. Dat is twee maal grenzeloze zelfoverschatting, afgezien van bewijsbare feiten.
Ten derde: Wat Duitsland of Oostenrijk produceren aan uitstoot van drijfgassen, komt niet hoger dan ver achter de komma. Zelfs als wij dus van vandaag op morgen wederom terug zouden keren naar het pré-industriële tijdperk, zou dit praktisch geen effect hebben.
Ten vierde: Het staat op elke school bij aardrijkskunde, fysica of chemie door feiten onderbouwd ter discussie, of de toename van CO2 oorzaak of gevólg van de opwarming van de Aarde is.
Ten vijfde zijn er zeer goede redenen om aan te nemen, dat de gevolgen van het massale vliegverkeer voor de opwarming van de aarde aanmerkelijk zwaarder wegen dan die van de industrie of van het autoverkeer.
Ten zesde zou iedereen, die op school Aardrijkskunde heeft, kunnen weten, dat et geen sprake is van “het klimaat”, maar van verschillende, over de Aarde verspreide klimaatzônes, die zich ook tegenwoordig zeer verschillend ontwikkelen, en dat de in de afgelopen jaren vast te stellen stijging van de gemiddelde temperatuur volledig in het kader daarvan verloopt, wat zich op Aarde in het verleden steeds opnieuw heeft afgespeeld.
Dertig, veertig jaar geleden sloegen de Grünen over het hele land alarm vanwege de binnenkort komende ijstijd. Nu is het niettemin prijzenswaardig, als scholieren zich actief en zichtbaar inzetten voor hun belangen. Ook als het naïef is, maar tenminste echt. En dat is het niet.
“Ooo I’m a rebel just for kicks now, (…) We could fight a war for peace” (Oh, ik ben een rebel, gewoon voor de gein, (…) we zouden een oorlog voor de vrede kunnen voeren (Songtekst van Dunez, Rebel just for Kicks, 2017)
Toen ik eind jaren’80 leerling was van het zeer linkse Wiesbadense Gymnasium Eerste Klas in Wiesbaden, waarop ook de RAF-terroriste Birgit Hogefeld en ook Wolfgang Grams in de schoolbanken hadden gezeten, kondigde zich de zoveelste van de beruchte Hessische opleidingshervormingen aan. Wij begrepen helemaal niet zo precies waarover het daarbij eigenlijk ging, op de één of andere manier waren de informaties er plotseling. Wij vreesden voor het Centrale examen, slechtere voorbereidingsmogelijkheden en verhoudingen dan in Beieren. Feitelijk zou het enige merkbare effect van de door ons bestreden “examen-déformatie” waarschijnlijk slechts geweest zijn, dat joviale linkse leraren hun leerlingen geen discrete tips meer hadden kunnen geven.
PROTEST MOET CONFRONTEREND ZIJN
Wij waren uiterst gemotiveerd en hielden schoolstaking. Dat was voor ons een hoogst ernstige zaak en onderwijs wilden wij niettemin: autonoom, in werkgroepen, over werkelijk spannende onderwerpen. Een leraar Engels, die ik zeer waardeer, meende toen, dat dat zo ongeveer zo zinvol was als een staking van beeldende kunstenaars. Wij brachten de Wiesbadense stadspolitiek, die toentertijd ook overwegend links was (Exner, Goldmann) aan het draaien en moesten de school voor één Mark “huren”, zodat alles verzekeringsrechtelijk volgens het boekje ging. Schoolleider Arzert leende ons voor dergelijke happenings steeds graag zijn megafoon. Het huuraanbod sloegen wij toch ook af, anders was het immers geen staking geweest. Want protest moest confronterend zijn, dat is misschien wel het grootste verschil met tegenwoordig. De generatie-68 lieten zich neerknuppelen door de bereden politie, de tegenstanders van de startbaan kregen te maken met de waterkanonnen met traangas. De mensen bij de postanden in de DDR in 1953, in Hngarije in 1956 en in tsjecho-Slowakije in 1968 hebben rechtstreeks in de geweerlopen van de Russische Pantsers gekeken. Tientallen jaren eerder hadden de door Gandhi geleide geweldloze opstandelingen zich door de Britse Koloniale Macht overhoop laten schieten.
Tegenwoordig rijden jeugdige smartphone-verslaafden naar de klimaat-demo, OMDAT de school uitvalt (Bordjes: “was het vandaag zaterdag geweest, dan was ik niet hier”) en worden daarvoor aan alle kanten geprezen. Door deze terugkoppeling, in het bijzonder van de kant van de politiek en van de media, ontstaat er zoiets als hysterische buitensporige emotie. De aanspraken van de demonstranten zijn niet in tegenspraak met die van het establishment, maar hun stuwkracht wordt aan alle kanten versterkt. Precies dat is de reden, waarom demonstratie-aanspraken zonder deze terugkoppeling, bijvoorbeeld “Kandel is overal”, “Pegida” of ook de Gele Hesjes-beweging er in vergelijking met deze beweging uitzien als kleine bedevaarten op St. Johannes.
IN WERKELIJKHEID HADDEN ZIJ DE OPLEIDING EN WIJ DE LINKSE LERAREN
Uns protest tegen de opleidingshervorming was destijds onze oprechte eis, maar het was ons ingefluisterd. Want wie hadden wij als vertrouwensleraren? Starre GEW-kameraden. En wat deden die? Die kwamen erbij zitten tijdens ons maatschappijleer-uur en droegen de “juiste” trefwoorden” aan. En wat doen linkse leraren altijd zonder meer? Ze moedigen aan om “je gezicht te laten zien”, je “belangen te vertegenwoordigen”, je “in te zetten”, “iets te doen om de maatschappij te veranderen” enzovoort. Als wij dus weer eens demonstreerden en de Bierstadter Strasse afliepen, de privéschool van Dr. Obermayer voorbij, dan hielden wij de leerlingen aldaar voor aangepast en tam. Want in ons systeem-kritische wereldbeeld waren wij arrogant. In werkelijkheid hadden zij echter de opleiding en hadden wij de linkse leraren.
En hoe is dat nu? De vader van Greta Thunberg is speechschrijver, hij heeft verstand van politieke campagnes en beschikt over een zeer goed netwerk. Hij instrumentaliseert zijn zieke kind en maakt het tot rattenvanger voor de jeugd van deze wereld. “Fridays for future” is een perfect geënsceneerde PR-campagne, wat al blijkt uit het uitkiezen van een school-ochtend voor de demonstraties: Want tijdens de lestijd zijn alle leerlingen beschikbaar, niemand is iets anders van plan. Achter de campagne zitten handvaste macht- en geldbelangen, en vermoedelijk is ook hier met gemak een verbinding met George Soros te vinden.
GRETA’S SCHOOLSTAKING: LANG VAN TEVOREN GEPLAND
Geen beweging zonder goede geschiedenis: De kleine Greta begon “zomaar” met haar schoolstaking. Dat klopt al niet, zoals men inmiddels met een eenvoudige recherche op internet kan uitzoeken. Het idee van de schoolstaking ontstond op de Global Youth Summit 2015, in hetzelfde jaar als waarin de PR-campagne werd ontwikkeld. De Global Youth Summit wordt georganiseerd door de Plant-for-the-Planet Foundation, en die behoort tot de “Club of Rome” (Rockefeller) en tot “German Marshall Plan Foundation”, in Duitsland worden beide vertegenwoordigd door Frithjof Finkbeiner, die ook de verantwoording draagt voor de Plant-for-the-Planet Foundation.
De invloed van Amerikaanse machtsblokken op deze structuren is evident. Finkbeiner deed in 2009 met zijn zoon Felix ( toen 12 jaar oud, die had zogenaamd het plan, miljoenen bomen te planten) precies datgene, wat Svante Thunberg thans met zijn dochter Greta doet, die intussen “zomaar”wordt gemanaged door de Zweedse Financiële investeerder Ingmar Rentzhog. Hij richtte in 2017 een klimaatbeschermings-aktie-maatschappij op en is lid van Al Gores “Climate Reality -project.
Vanuit deze kringen ontstond het idee, dat nu stap voor stap wordt gerealiseerd. Als men het impressum van de Duitse “Friday for Future” Internet-site bekijkt, stoot men op vertegenwoordigers van de links-alternatieve scene. Dat is op zich niet te veroordelen, maar dat toont wel aan, dat het protest bepaald niet, zoals men ons wil wijsmaken, spontaan losgebroken is, maar georganiseerd en gestuurd. Het valt dan ook niet te verwonderen, dat de demonstraties vanzelfsprekend zichtbaar”tegen rechts” gekeerd zijn.
GRENZELOZE GEKTE VAN DEZE LIFESTYLE-OPSTANDELINGEN
Zoals gezegd, het is zeer prijzenswaardig, als jonge mensen voor hun belangen de straat op gaan. Als ze alleen maar zouden kunnen begrijpen, dat ze als stompzinnige beschikbare massa worden gebruikt. Naïef en idealistisch waren wij vroeger ook, toen we niet wisten, dat de DDR onze Vredesbeweging beïnvloedde en financierde via de DKP. Dat wisten de eenvoudige DKP-leden niet eens!
Tegenwoordig, nu iedere, werkelijk iedere jongere de relevante wetenswaardigheden van de wereld in zijn achterzak met zich meedraagt, zouden ze kunnen weten, hoezeer ze zich laten gebruiken. En daarin komt de grenzeloze gekte van deze Lifestyle-opstandelingen tot uiting.
Door: Alexander Glück.
Vertaling: Theresa Geissler.
Bron: https://philosophia-perennis.com/2019/04/06/der-eingefluesterte-schulstreik-oder-rebel-just-for-kicks/
Theresa's visie 