Achtbaan door het oog van de Clinton – Trump – tyfoon

Door: Helmut Roewer*)

De rol van de voormalige FBI-chef James Comey in de strijd van de Diadochen.

Wens en werkelijkheid: Comeys memoires 2018 en het ambtelijke bericht over het einde van zijn loopbaan 2019.

Sinds de zomer van 2015 heeft de FBI onder zijn directeur James Comey centraal gestaan in de uiteenzettingen omtrent de opvolging van de Amerikaanse president Barack Obama.Dat lag ‘m aan twee strafrechtelijke onderzoeken – Midyear Exam, betreffende de e-mail-affaire van Hillary Clinton, en Crossfire Hurricane vanwege de beweerde slinkse verwerving van de verkiezingszege door Donald Trump dankzij Russische hulp.

Beide zaken zijn door de bank genomen niet afgesloten. Dat is echter anders te begrijpen, dan het klinkt, want nu richt de focus der justitiële aandacht zich op degenen, die deze zaken hebben bedreven, resp. – vanuit eenieders standpunt – hebben aangezwengeld. Een eerste aanwijzing, van wat zich achter de gesloten deuren van het Amerikaanse ministerie van Justitie (US Attorney General) afspeelt, is af te leiden uit het onderzoeksbericht van de Inspecteur-Generaal der Overheid https://oig.justice.gov/reports/2019/o1902.pdf, dat zojuist het licht der wereld mocht aanschouwen. De titel van het bericht zegt al waar het om gaat – in mijn vertaling: Bericht over het onderzoek van het doorgeven van sensibele onderzoeks-informatie en het handhaven van bepaalde aantekeningen in aktes door de voormalige FBI-directeur James Comey. Achter deze bureaucratische formulering steekt een zeer speciale, voor de toenmalige FBI-directeur gecompliceerde stand van zaken. Comey stond in het brandpunt van de openbare belangstelling, toen hij – zogezegd met het breekijzer – het onderzoek tegen Hillary Clinton afbrak, omdat er aan de zaak niets meer te onderzoeken zou zijn. Dit vond plaats aan het begin van de hete fase van de verkiezingsstrijd, begin juli 2016. Eind oktober 2016, enkele dagen voor de presidentsverkiezingen, moest hij zichzelf openlijk corrigeren.

Wat betreft Trump leidde de FBI minstens sinds juli 2016 een contra-spionage-zaak, waarvan tot op heden niet duidelijk is, waarop hij eigenlijk berustte en waartegen hij zich precies richtte. Over de zaak sprak Comey slechts in vage bewoordingen, de rest kon, voor wie het wilde, uit de mainstream media worden opgemaakt: Trump aan de chantage-haak van de slechte Wladimir Poetin.

Het valt te begrijpen, dat Comey de ambts-overgang van Obama op Trump in januari 2017 met skepsis tegemoet zag. Ze noopte hem, de nieuwe gezagsdrager in Het Witte Huis uit de weg te gaan, waar hij kon. In de paar gevallen, waarin dat niet lukte, noteerde hij minutieus, wat er besproken werd. Ook dat valt gemakkelijk na te trekken. Minder begrip daarentegen toonden velen er voor, dat Comeys gespreksnotities spoedig daarop in de mainstream-pers konden worden nagelezen.

En zo ging Comey door: Hij noteerde bijvoorbeeld, dat Trump op de aanwijzing over geruchten betreffende zijn zogeheten seksuele escapades in Moskou woedend tegensprak, waarop Comey weer tegenwierp, dat hij het als zijn plicht beschouwde, om Trump erover te informeren, dát er van deze geruchten, waarover de pers van plan was, te berichten, sprake was. Ze zou alleen nog maar zoeken naar de passende cliffhanger (hook). So far so good, maar indien dezelfde plichtsbewuste James Comey de pers de pers voorzag van vertrouwelijke gespreksnotities, teneinde haar de cliffhangers voor de presidentelijke seks-verhalen te leveren (onder het motto: FBI-chef spreekt met Trump over diens seks-geschiedenissen in Moskou), kan ik hem nauwelijks royaal noemen.

De Inspecteur-Generaal van het ministerie van Justitie heeft een nog drastischer beoordeling in petto: Een FBI-chef, die begin 2017 aan de toezichthoudende organen ter bescherming van de betreffende personen geen informatie wil geven over de doelpersonen van de Rusland-onderzoekingen, en tegelijkertijd de pers van de details voorziet, handelt verwerpelijk en begaat tegelijk een zwaarwegend misdrijf tegen zijn dienstverplichtingen, dat moet worden bestraft. Daarop valt niets af te dingen.

Het bijzondere aan het betreffende bericht is wat mij betreft, dat Comeys aantekeningen in de akten worden bijgevoegd als bijlagen. Aldus kan men in alle rust met elkaar vergelijken, wat Comey zelf op papier zette, en wat de pers in het voorjaar 2017 ervan maakte. Terwijl de media een narcistisch zwetsende clown presenteren, ziet Comeys zelfbeeld er iets anders uit. Het toont een uiterst goed-ingelichte man, maar ook een bekwaam praktiserende politicus, die probeert, met de onderzoeksleider een persoonlijke band op te bouwen.

Comey wil dat verworpen hebben. Weliswaar zei hij de president herhaaldelijk, dat hij tegen hem géén onderzoek instelde, maar weigerde hij, dit openlijk te herhalen. Hij verwees meerdere malen naar de verantwoordelijkheid van de minister van Justitie – waarschijnlijk in de wetenschap, dat deze zich teruggetrokken had uit de Rusland-onderzoeken vanwege persoonlijke bevangenheid en dat de functie van plaatsvervanger niet bezet was vanwege de nog te houden hoorzittingen door de Senaat. Echter, nauwelijks was deze plaatsvervanger, Rod Rosenstein, in functie, of hij veroorzaakte op 9 mei 2017 Comeys ontslag wegens zijn openlijk verklaarde afbreken van de Clinton-zaak in het voorjaar, wat alleen de zaak van Justitie geweest zou zijn – formeel zeker vertegenwoordigbaar, maar men ziet de knipoog. Van het ene moment op het andere zag de wereld er voor James Comey geheel anders uit. Ook dat valt te begrijpen.

******

*) Dr. Helmut Roewer werd na zijn eindexamen pantser-officier, uiteindelijk Eerste Luitenant. Er volgden studies Rechtswetenschappen, Volkseconomie en Geschiedenis. Na het tweede Juridische staatsexamen advocaat en promotie tot Dr.iur. op een rechtshistorisch onderwerp. Later Ambtenaar op veiligheidsgebied van het ministerie van Binenlandse Zaken in Bonn en Berlijn, tenslotte Ministerieel raadgever. Lente 1994 tot Herfst 2000 president van een BVD-instelling. Na het ingaan van de voorlopige pensionering free-lance schrijver en auteur bij conservo. Hij woont en werkt in Weimar en Italië.

Door: Helmut Roewer.
Vertaling: Theresa Geissler.
Bron: https://conservo.wordpress.com/2019/09/15/achterbahn-durchs-auge-des-clinton-trump-taifuns/