Door: Theresa Geissler.
Ziezo, het leek er even om te spannen, maar inmiddels zijn we enige dagen verder, alle stofwolken zijn opgetrokken, en de wereld kan de uitkomst onder ogen zien: Geen Nobelprijs voor Greta Thunberg.
U wilt van mij weten, of ik daar blij om ben? Jazeker! Blij en buitengewoon opgelucht!
Nee, daar ga ik niet over huichelen, want dat hebben er intussen al genoeg gedaan:
We hebben ze de afgelopen dagen zien langskomen in de media: meer- of minder bekende namen in de journalistiek en dergelijke. Op de vraag, of ze hoopten, dat het Zweedse klimaat-boegbeeld met de hoogste eer (en trouwens het geld) zou gaan strijken, werd opvallend vaak begonnen met een indirecte reactie in de zin van: “Nou … Kijk … ik ben beslist geen klimaat-ontkenner….”
Alsof men op de eerste plaats bang was, die indruk te wèkken en het liefst elke verdenking in dit opzicht maar even weg wilde nemen. Om hierop even schielijk als uitgebreid te benadrukken, hoezeer men het Thunbergje wel respecteerde en haar initiatief bewonderde. Pas wanneer dát misverstand bij voorbaat uit de weg geruimd was, durfde men het aan om, naar het veelal leek schoorvoetend,te bekennen: “… maar dat ze die prijs moet krijgen … nou néé, om eerlijk te zijn níet…”
Natuurlijk werd vervolgens ook dát toegelicht, zij het onveranderlijk zo vaag en summier, dat je je kunt afvragen, hóe duidelijk hun argumentatie op de kijkers/luisteraars overgekomen is. Terwijl ze toch hun redenen moesten hebben om uiteindelijk tégen het winnen van de Nobelprijs door deze persoon te zijn, in plaats van vóór. En ook als deze studiogasten oprecht waren in hun verzekering, géén klimaat-ontkenner te zijn, kunnen die redenen gewoon geldig en steekhoudend geweest zijn. Niets om je voor te schamen, gesteld, dat iemand alleen maar de moed had gehad om ze onverbloemd naar voren te brengen.
Dat had dan bijvoorbeeld de volgende uiteenzetting kunnen opleveren:
“Ik ben dus geen klimaatontkenner en ik waardeer de gedrevenheid en het doorzettingsvermogen van dit meisje. Maar als we eerlijk moeten zijn, weet niemand tot op heden precies, hoe het met het klimaat op Aarde en met de opwarming van het klimaat precies gesteld is: Ook de wetenschap spreekt hier niet als uit één mond, al is dat wel, wat Greta suggereert; verschillende onderzoeken spreken elkaar hier tegen en het feit, dat de éne categorie aan onderzoeksresultaten momenteel veel meer publiciteit krijgt, dan de andere, doet daar verder niets aan af.
En zelfs als er metterdaad sprake is van klimaatverandering, staat inmiddels wel vast, dat dit de hele Aardgeschiedenis door al het geval is geweest, zelfs lang voordat er ook maar sprake was van zoiets als de mensheid, laat staan van zoiets als, pak ‘m beet, CO2-uitstoot.
Niet alleen maakt dit de boodschap van Greta niet 100% onomstreden, het is ook nog eens geen positieve boodschap: De aanbeveling om hier op de eerste plaats naar “de wetenschap” te luisteren – die, zoals gezegd, hierover tot op heden niet eensgezind is – straalt, behalve passiviteit, ook nog eenzijdigheid uit, en verzandt hierdoor in een algehele sfeer van doemdenken, schuld en boete, zonder bruikbare uitkomst waar de héle mensheid bij gebaat is. Terwijl dat uiteindelijk wèl een vereiste is voor het toekennen van de Nobelprijs, ook voor de Nobelprijs voor de Vrede. Ongeacht, hoe men verder tegen Greta’s boodschap aankijkt, bevat die dat concrete, dat aantoonbaar waardevolle nu juist níet, en het feit, dat juist bij de toekenning van de Nobelprijs voor de Vrede al eerder van dit principe werd afgeweken, is beslist geen reden om dit ingeslagen pad dan maar blind te blijven volgen: Integendeel geldt hier, als men ter goed over nadenkt, eens te meer het gezegde “Beter ten halve gekeerd dan ten hele gedraaid”. Meer dan ooit is het zinvol om vanaf nu juist bij de toekenning van déze Nobelprijs de aandacht weer meer te leggen bij concréte geleverde verdiensten op dit vlak, met een aantóónbaar resultaat, wat dan weer kan doorwerken bij toekomstige prijsuitreikingen. En daarvoor zijn er waarachtig wel duidelijker kandidaten voorhanden dan Greta Thunberg, ook voor wie het klimaat na aan het hart ligt.”
Iets dergelijks had volgens mij nou best door wie dan ook naar voren gebracht kunnen worden, zonder dat er een automatisch een conflictsituatie door was gecreëerd. Maar niemand heb ik het horen doen. Dat is wel tekenend door de ongezonde, verkrampte situatie, die intussen al ontstaan IS: Zelfs het benoemen van de grenzen aan de kwaliteiten van dit meisje en haar boodschap, ofschoon wel degelijk aanwezig, lijkt al not done te zijn, wat verdacht zweemt naar wereldwijde censuur; het doodzwijgen van wat gewoon de realiteit is: Zelfs de vorige jeugdige winnares Malala, qua leeftijd toch min of meer vergelijkbaar met Thunberg, kon bogen op het aankaarten van een concreet bestaande misstand, met concreet gevaar voor eigen leven. Dat Greta haar dit op geen enkele manier kan nazeggen en aldus al te veel ‘lichtgewicht’ zou zijn geweest om haar opvolgster te worden, had toch zeker van meet af aan kunnen worden onderkend; dat zovelen dat desondanks niet durven, spreekt mijns inziens boekdelen over het momenteel ontstane wereld-leef ‘klimaat’…..
Maar goed: Gezien die omstandigheid mogen we toch niet ontevreden zijn over de uiteindelijke afloop: Premier Abiy van Ethiopië i s metterdaad iemand, die die vereiste, concrete bijdrage aan de Wereldvrede heeft geleverd, en daarmee – na geruime tijd – een alleszins geloofwaardige winnaar van de Nobelprijs voor de Vrede. Dat hiermee het startschot is gegeven voor een hernieuwde, gezondere tendens in dit opzicht, die ook zal dóórzetten, mogen wij van harte hopen!
Hoe dan ook: De ultieme kroon op de algehele verdwazing, waaraan de wereld ten prooi gevallen leek te zijn, is vooralsnog niet geplaatst; met andere woorden: Er is nog hoop, Goddank!
Door: Theresa Geissler.
Theresa's visie 