Door: Albrecht Künstle.
Een historische terugblik- en blik vooruit, hoe aan dit drama een einde gemaakt zou kunnen worden
Over de opmars van het Turkije van Erdogan, eerst in Afrin en nu in heel Noord-Syrië is al het één en ander gepubliceerd. In de bijlage geef ik opheldering over de vraag, waarom Turkije überhaupt in de NATO zit en waarom Erdogan thans deze machtspositie uitbuit:
Kijken wij 70 jaar terug in de tijd in het jaar 1949. De westerse bezettingsmachten gaven de Duitsers het bevel, de Bondsrepubliek op te richten. Dit geschiedde op 23 mei – zonder de Oostzône! Een half jaar later gebeurde hetzelfde met de oprichting van de DDR onder de tucht van de USSR. Drie weken voor de oprichting van de BRD richtte op 4 april 1949 de NATO zichzelf op met de pretentie van een “verdedigingspact”. Verdediging tegen welk pact? Het Warschaupact was er net zo min als het DDR-volksleger. Nadat de westerse geallieerden Adenauer op 23. 10. 1954 uitnodigden, zich bij de NATO aan te sluiten, gebeurde dit op 09. 05. 1955. Dat werd de Russen uiteindelijk te veel, reden, waarom vijf dagen later op 14 mei 1955 het Warschaupact werd opgericht.
Maar reeds drie jaar voor de BRD trad in 1952 Turkije toe tot de NATO. Beter gezegd, ze werd er bijgehaald en wel door de VS. Waarom? Tussen de grootmachten was een wapenwedloop aan de gang, er was aan beide zijden al sprake van atoomraketten, zij het nog niet met grote reikwijdte. Daarom werden in 1958 in Groot-Brittannië middellange-afstandsraketten van de VS geïnstalleerd, die echter de zuidelijke republieken van de USSR niet konden bereiken.
Daarom liet de VS haar oog op Turkije vallen. Dit had weliswaar niets te maken met het Noord-Atlantische, wiens naam het verbond draagt. Daarvoor in de plaats heeft het echter hetzelfde geografische voordeel als Engeland. Turkije is bijna volledig omgeven door water – een quasi “onzinkbaar atoom-vliegdekschip”. Ideaal voor de VS om er hun THOR- en JUPITER- raketten te installeren. Dit gebeurde dan ook – en mondde uit in de Cuba-crisis van 1962, die het potentieel voor de 3de Wereldoorlog in zich droeg. Want in 1962 poogden de miltair nog steeds zwakke Rusen de bedreigende raketten uit Turkije weg te krijgen, door zelf middellange- afstands-raketten op Cuba te willen installeren. Dit spelletje poker was riskant, maar succesvol. In ruil voor de terugtrekking van de Russische schepen uit het Caribisch gebied trokken de Amerikanen hun raketten terug uit Turkije. Pas na de ineenstorting van de Sovjet-unie werd dit deel van de geschiedenis van de Koude Oorlog bekend – wordt er beweerd. Nee, ik kende deze geschiedenis, zoals iedereen, die feiten wenste te zoeken.
En nu? Nu is er sprake van Lange-afstandsraketten, de NATO zou Turkije niet meer als “onzinkbaar vliegdekschip” nodig hebben. Maar intussen is het leger van Erdogan het op één na grootste van de NATO, na de VS. Met dit “talent” woekert Erdogan. Dit Turkse leger staat evenwel onder een bevelheber, die net zo onberekenbaar is als ooit de opper-Nazi Hitler. Het risico van de despoot van de Bosporus is groter dan het nut voor de NATO. Hij draagt het risico in zich, dat uit zin aanval op het buurland Syrië voor ons een “verdedigingszaak” voortkomt. Aldus in elk geval de dwarse gedachten van ene Asselborn in Brussel en van enkele anderen En daarmee het risico van een conflct met Rusland met onzekere afloop.
Aan dit scenario draagt Wikipedia het hare bij: “In 2016 bevestigden de Wetenschappelijke diensten van de Duitse Bondsdag https://de.wikipedia.org/wiki/Wissenschaftliche_Dienste_des_Deutschen_Bundestags, dat “een Turkse militaire inval in Syrië […] zich zou kunnen beroepen – zoals de militaire inzetten van Frankrijk, Duitsland, Groot-Brittannië, de VS en andere leden van de zogeheten “anti-IS-coalitie”- op het volksrechterlijk zelfverdedigingsrecht in de vorm van recht op noodhulp volgens Art. 51 VN-Charta (ten gunste van Frankrijk of van Irak). Daar de oorlogen plaatsvonden op het Syrische territorium, kan hieruit geen bijstandsverplichting worden afgeleid volgens Art. 5 van het NATO-verdrag. De diensten benadrukten, dat ze “geen militaire actie van Turkije tegen het Assad-regime zelf of tegen de Syrische Koerden in Noord-Syrië (YPG) te beoordelen zouden hebben, aangezien een dergelijke actie niet ter discussie staat.”
Maar hoe snel veranderen de tijden: “In de herfst van 2019 laaide desondanks de vrees op, dat na het binnen marcheren van Turkse Troepen in Noord-Syrië uiteenzettingen tussen de Turkse en de Syrische militia zouden kunnrn leiden tot het uitroepen van de val van het NATO-bondgenootschap”. De vrees voor het binnen marcheren werd nu waarheid het uiteenvallen van het Bondgenootschap hopelijk niet. Anders verwordt het “Bondgenootschap” tot een ordinaire bende van staten.
Daarom: Gooi het Erdogan-land uit de NATO. Begraaf de illusie, dat dit islamitische land ooit inpasbaar zou kunnen zijn in Europa. Het was Turkije, dat door IS gekaapte olie afnam – vanwege terroristenbestrijding. Geen miljarden meer ter stimulering van deelname-geschiktheid van Turkie. Breng Erdogan voor een Internationaal Hof van Strafrecht. Echter in geen geval voor een Europees Gerechtshof, opdat met dit trauma van het vastzitten aan Turkije – aan een voor-Aziatisch land – eindelijk ad acta wordt afgerekend. Laat niet langer met jullie sollen door Erdogan! Sluit zijn 10.000 consulaten in Duitsland, namelijk: de DiTiB-moskeeën. Ook na het tijdperk-Erdogan behoort Turkije noch geografisch, noch maatschappelijk en cultureel tot ons Europa.
Door: Albrecht Künstle.
Vertaling: Theresa Geissler.
Bron: https://conservo.wordpress.com/2019/10/22/warum-erdogan-mit-der-nato-so-umspringen-kann-und-es-auch-tut/#more-25818
Theresa's visie 