Door: Ulfried.
Wat wij , truckers, allemaal moeten meemaken, zijn soms belevenissen, die de grenzen van het redelijke benaderen. Thans ben ik met pensioen en kan er ontspannen over vertellen.Maar mijn collega’s in actieve dienst zitten in de psychische stress tussen criminaliteit en druk van staatswege vanuit Berlijn, Parijs, Londen en vooral – Brussel.
Om het eens ronduit te zeggen:
Elke vrachtrijder is onderworpen aan de beslissingen van de EU; een politieke Maffia, die hem genadeloos kaalplukt, wanneer hij zich niet aan zijn “rij- en rusttijd” houdt.
De makers van dergelijke wetten weten heel goed, dat het de vrachtrijders niet altijd lukt, om op tijd een parkeerplek te vinden om zich aan de “wettelijke” voorschrifren te houden.
Er is vooral een tekort aan véilige parkeerplekken, die de chauffeur een ontspannen rustpauze garanderen.
In Groot-Brittannië en Frankrijk zijn zulke parkeerplekken geen probleem. Maar in Duitsland, de Benelux – vooral Luxemburg – kun je al gauw in de penarie belanden, als je je op de verkeerde plek aan je wettelijk voorgeschreven rusttijd wilt houden. De Luxemburgers houden controles, als je onderweg bent richting Frankrijk, en in Frankrijk vanaf Middernacht de grens sluit. Dan controleren ze je vrachtpapieren en moet je een hoge boete betalen, omdat je niet op tijd buiten Luxemburg een parkeerplaats hebt gevonden.
Nu komt het volgende probleem voor de vrachtrijders; Je hebt een termijn en moet daaraan voldoen – maar je hebt niet meer genoeg rijtijd. Wat nu?
Veel expediteuren instrueren hun chauffeurs om meer dan 200 kilometer van Calais en Duinkerken vandaan te blijven, om het illegale meeliften van “vluchtelingen” in het Britse koninkrijk te verhinderen.
Hier een kijkje in hoe dat gaat: Ikzelf had mijn rijtijd opgebruikt en maakte een ruststop op de parkeerplaats Beau-Marais, 11 kilometer voor Calais. Het was pure horror. Islamitische “refugees”{ bedreigden me met dolken. Die willen vrachtrijders dwingen, ze GB binnen te loodsen.
Dan ben je als vrachtrijder alleen op jezelf en op je collega’s aangewezen. De solidariteit van mijn Poolse collega’s heeft me zelfs eens het leven gered.
Ik heb het in het vervolg maar altijd zo gedaan: Ben op de snelweg naar Calais of Duinkerken omgekeerd en mijn rustpauze genomen naast de weg in de tegenliggende richting. Arriveer je óver de rijtijd in Dover, dan kan het al gauw gebeuren, dat je de handboeien om krijgt, als je een bepaalde tijd hebt overschreden.
Het is wel voorgekomen, dat ik overnachtte in de “duinen” van Calais en de “refugees” ’s nachts de paletten uit m’n laadbak hadden gestolen, en bij de controle had ik twee Afrikanen achterin zitten.
In Calais is het zo: Allereerst rijd je naar de Check-In en krijg je je kaart voor de veerpont. Vervolgens komt de Franse controle, goed, als je die doet. Heb je illegalen aan boord, dan worden die daar eruit gehaald, je krijgt een reçu en een “BONNE ROUTE”.
Hierna rijd je door naar de Britse controle. Heb je daar illegalen aan boord, dan word je gearresteerd. En er staat een hoge geldboete op.
Hierna rijd je de lane (rij van wachtenden) in, om op de volgende Veerpont te komen.
Nu net wordt er op alle kanalen in de media verkondigd, dat een LKW het ‘m weer eens gelapt heeft, om 39 dode vluchtelingen naar GB te brengen. Dat hadden we meer dan twintig jaar geleden al eens.
Beste collega, ik ben bij je!
Na een aflading in Noord-Engeland werd ik door de Dispo naar Killinghome verwezen voor de veerboot naar Rotterdam. Voor de haven werd ik er uitgepikt. Mijn LKW werd op drugs doorzocht en ik moest 65 Pond dokken. Drugs hebben ze niet gvonden, maar als ze je fouilleren, zoeken ze naar geld.
Iets vinden ze altijd.
Zodra wij vrachtrijders weer op het continent waren, sloegen wij meestal in Rotterdam of Antwerpen Bananen of ananas in voor Duitsland. Heb je bananen ingeslagen, dan is de LKW altijd overladen. Meer dan veertig ton mag hij niet overschrijden. In Nederland en België geldt deze bovengrens niet, maar je moet ermee naar Duitsland rijden, en daar krijg je moeilijkheden.
A propos bananen. Die komen regelrecht van het schip af en moeten groen zijn. Die moeten naar Baden-Württemberg, naar de bananen-rijping.
Mijn collega kwam aldaar in Ilsfeld aan, en daar bleken de bananen gele schillen te hebben. De controle wees uit, dat daar drugs uit Zuid-Amerika in waren meegesmokkeld. Mijn collega kreeg zeer grote problemen.
En hij kon er niets aan doen.
Wij truckers moeten rijden. Velen hebben een huis af te betalen. Die hebben gezin en kinderen. Die zijn in de regel 10 dagen onderweg en hebben geen gezinsleven.
EU, dat is slavendrijverij! Zo kan het niet doorgaan!
Door: Ulfried.
Vertaling: Theresa Geissler.
Bron: https://conservo.wordpress.com/2019/10/25/schmuggel-und-schleusen-mal-wieder-was-von-trucker-ulfried/
Theresa's visie 