Door: Ulfried
En nu moet ik ook maar eens een lans breken voor “mijn” Groot-Brittannië. Aan de andere kant heb ik al eens beschreven, hoe mooi “mijn” Groot-Brittannië is. Ik heb ooit eens een nieuwe chauffeur meegenomen, die daar nog nooit geweest was. Ik vroeg hem: “Wil je alleen de snelweg zien, of ook het lánd?” Hij koos voor de tweede variant. Als je door GB wilt reizen, moet je hoe dan ook over de Ring van Londen – de M25 rijden. Van daaruit rijd je over de M4 naar Zuid-Wales, over de M1 naar Schotland enz. M betekent trouwens Motor-Way en is te vergelijken met onze Autobahn. A is datgene, wat wij kennen als Rijksweg en heet Primery-Road. Maar je kunt ook over de A45 richting Schotland rijden.
Ik heb veel gezien, waar nauwelijks ooit een toerist komt. Als je met de Shuttle naar Dover rijdt,, zie je het reusachtige witte paard. Ga je met de veerpont, dan raak je onder de indruk van de witte rotsklippen.
Een eindje na Dover weet ik een kleine Laybay (parkeerplaats) te liggen, waarop ik dikwijls uitgebreid heb gepauzeerd. Links was een pub, en rechts leidde een smal landweggetje – ja waarheen? Op een dag ging ik dat pad eens over. Wat ik daar meemaakte, was verpletterend. Ik moet allereerst zeggen, dat de Engelsen de kunst verstaan om de graslanden dusdanig te cultiveren, zoals men het nergens anders meemaakt.
Er kwam een oude poort in zicht, en daarnaast lag een tamelijk vervallen, oud huis. Toen ik verder liep, dacht ik bij mezelf ettelijke honderden jaren in de tijd teruggegaan te zijn: Verzorgde grasvelden tot aan de horizon en tot in de bomen. De kruinen van deze bomen raakten de gazons, d. w. z. als je naar de stam van deze bomen wilt, moet je de kroon doorkruisen. Ongelofelijk. Ik liep verder, en plotseling kwam er een dog op me afgesprongen. Heb met dieren en in het bijzonder met honden en paarden (was in mijn jonge jaren dresseur en springruiter) een goede band. Ik vroeg hem: “How are you?”
Toen had hij me al in mijn gezicht gelikt. We werden meteen vrienden, en hij liep naast me tot vlakbij een kleine villa. Ervoor stond een jonge vrouw met een kind op de arm en vervolgens kwam haar man er ook bij. Die kleine villa vergeet ik nooit meer. Het had een hek, dat bijna een meter sterk was en gesneden in Rococo-model. Zoiets heb ik nog nooit gezien.
De man (David) vroeg me: “Bevalt het je?” Toen ik niet direct antwoordde, zei hij “Enjoy it!”
Daarna hebben we elkaar vaker gezien.
Wie een keer in Engeland over de A45 richting Schotland rijdt, zal dit landschap niet meer vergeten. Als je ooit westerns gezien hebt, zijn daar de beelden.
Wie vanaf de M1 naar de Veerboot naar Dublin wil, moet richting Hollyread rijden. Dat is dan noord-Wales. Je rijdt daar door een landschap, dat, ja, dat je nergens anders vindt.
Rechts van je rijzen reusachtige zwarte rotsen op en links schuimgolft de Atlantische Oceaan.
Je rijdt door rotstunnels en zou je kunnen indenken, dat je in Zwitserland was. Alleen is dit reusachtige gebergte pikzwart.
Maar ook Zuid-Wales is wondermooi. Vanuit Engeland rijd je erheen over de Severn-Bridge (Bij storm afgesloten). Kost eenmalig 25 pond, terugreis gratis. Wie nog nooit eb en vloed gezien heeft: daar kun je het zien. Buitengewoon indrukwekkend, als de vloed opkomt – dat bruist behoorlijk. Verder gaat de reis op de M4 richting Cardiff en Swansea. De taal van de Welshmen is iets, waaraan je moet wennen. Overal op de snelweg zijn camera’s. Camera is op z’n welsh: Cymflynderu. Dit slechts terzijde, maar daar is alles in 2 talen opgeschilderd. In Zuid-Wales zijn oerwouden, die deze naam ook werkelijk verdienen – dat kan ik niet beschrijven, dat moet je gezien hebben.
Ook Schotland is geweldig. De bergen daar zien er uit als grote groene bedden. Je vindt daar waarschuwingsborden, niet de High Moores in te gaan. De schapen doen het echter en hebben er geen probleem mee. Wie voorbij Lockerbie rijdt, kan tegnwoordig nog het gedenkteken zien van de viegtuigramp, die de Nato op z’n geweten heeft. Ik weet, waarover ik praat, en heb met veel mensen daarover gesproken.
Een paar jaar geleden was Londen ingesneeuwd – Daar functioneerde niets meer. De beelden waren op alle TV- kanalen te zien. Ik heb er middenin gezeten – erbij zijn is maar alles.
Wie heeft Mallorca nodig? Ik niet. Jammer, dat ik mijn GB waarschijnlijk niet meer terugzie.
Jammer, dat GB de EU nu verlaat. Er zijn lui in Brussel en Berlijn, die liever zouden moeten gaan – naar de woestijn!!
Groeten, Ulfried
Door: Ulfried.
Vertaling: Theresa Geissler.
Bron: https://conservo.wordpress.com/2019/11/01/mein-truckerleben-eine-hommage-an-grossbritannien/
Theresa's visie 