Door: Jürgen Fritz
15 jaar geleden, op 2 november 2004, gebeurde in Nederland iets, wat het hele land in shocktoestand zou brengen en duurzaam zou veranderen. Want nu werd steeds meer mensen duidelijk: de multi-culti-maatschappij, het diversiteitsconcept was mislukt. Deze droom van sociale romantici was uit elkaar geklapt. Maar wat was er gebeurd? Een gastbijdrage van Jürgen Fritz
Enfant terrible in de strijd voor de vrijheidsrechten
Theo van Gogh was een Nederlandse filmregisseur, publicist en satiricus. Hij was een achterkleinzoon van de broer van Vincent van Gogh en ging in Nederland door voor enfant terrible. Met provocatieve, tegelijk cynische uitlatingen en spot zorgde hij telkens weer voor controverse in de media.
Zo bekritiseerde hij de multiculturele samenleving, die zou leiden tot een “aanval op de normen en waarden van de westerse maatschappij” en de “agressieve en achterlijke Islam https://juergenfritz.com/2019/10/07/fuer-den-islam-sterben/ zou verdedigen. Van Goh beperkte zich echter absoluut niet tot islamitische onderwerpen, hij viel evenzeer joodse en christelijke waarden en symbolen aan https://juergenfritz.com/2019/07/14/gott-der-verlierer/. Zich inzetten voor vrijheidsrechten was voor hem een buitengewone levensbehoefte.
Submission (Onderwerping)
Een van zijn laatste films, Submission (Onderwerping), maakte hij in samenwerking met de voormalige Moslima en Islamcritica Ayaan Hirsi Ali. De film gaat over vier islamitische vrouwen, die praten over hun ervaringen met misbruik. Tezien zijn de gesluierde gezichten van de vertelsters en hun doorzichtig beklede lichamen, volgeschreven met vijf Soera’s uit de Koran, die de vrouw tot onderwerping aan haar echtgenoot oproepen. Hun lichamen zijn getekend door slagen en striemen.
De televisie-uitzending in Augustus 2004 leidde tot heftige reacties onder Moslims, waarop Hirsi Ali vanwege meervoudige moordbedreigingen tijdelijk onder politiebescherming gesteld werd, van Gogh, die eveneens moordbedreigingen ontving, echter niet. Evenwel zou het bij deze bedreigingen niet blijven.
“Nu weten jullie ook, wat je te wachten staat”
Begin november 2004 is van Gogh ’s morgns tegn 08.45 u. op de fiets onderweg naar de filmstudio voor opnamen voor zijn filmdocumentaire 06/05 over de achtergronden van de moord op de politicus Pim Fortuyn. Volgens berichten van ooggetuigen wordt hij ingehaald door een man op de fiets, die onmiddellijk op hem begint te schieten. Van Gogh valt van zijn fiets, bloedend sleept hij zich over de straat. Midden in het drukke stadsverkeer. Maar zijn moordenaar gaat hem achterna. Schiet opnieuw op hem.
Als van Gogh met acht schoten uitgestrekt op de grond ligt, moet hij gezegd hebben: “Genade! We kunnen er toch over praten!”. Maar deze man wil niet met hem praten. Met een machete snijdt hij hem de keel door. Theo van Gogh wordt regelrecht afgeslacht. Op de openbare weg. Op klaarlichte dag. Midden in Amsterdam. En iedereen kijkt toe. Op het lijk pint de moordenaar met twee messteken een vijfvoudige brief, waarin hij de daad opeist, en die ook een moordbedreiging aan het adres van Hirsi Ali bevat.
Tegen een verbijsterde passant naast het bebloede lijk foeterde de killer, wat er te kijken viel. Op de geshockeerde opmerking “Dat kun je toch niet doen!” antwoordde hij “En of ik dat kan! En nu weten jullie ook, wat jullie te wachten staat.” Vervolgens verlaat hij de plaats van de misdaad zonder enige hectiek.
Theo van Gogh werd op de openbare weg regelrecht terechtgesteld, omdat hij een film had gemaakt die liet zien, hoe vrouwen in de Islam worden onderdrukt.
“Ik heb geen seconde spijt gehad”
De aanslagpleger Mohammed Bouyeri lever korte tijd later een hevig vuurgevecht met de politie, waarbij twee politiemensen gewond raken, tot de dader eindelijk met schoten buiten gevecht kan worden gesteld. De man bezit het Marokkaanse en het Nederlandse staatsburgerschap.
Zowel uit het op het slachtoffer achtergelaten opeisings-geschrift, als uit een afscheidsbrief, die de aanslagpleger bij zich droeg, blijkt definitief, dat de dader handelde vanuit een radicaal-islamitische achtergrond. Enige tijd later wordt de zoon van Theo van Gogh volgens zijn familie meerdere malen slachtoffer van aanvallen door islamitische jongeren.
Bij zijn proces zegt Mohammed Bouyeri tot de rechter, als Moslim iedereen “de kop te mogen afhakken”, die Allah beledigt. Hij zou het zó weer opnieuw doen. In de brieven aan de islamitische hulporganisaties, die hem van buitenaf krachtdadig ondersteunen, laat hij zich tot op heden triomfantelijk uit: Hij heeft geen seconde spijt gehad.
Waarom gebeuren deze dingen steeds opnieuw en opnieuw en opnieuw?
Om te begrijpen, wat er in mensen als Mohammed Bouyeri omgaat, echter vooral, om duidelijkheid te krijgen in waarom juist steeds opnieuw Moslims opvallend vaak tot dergelijke afschuwelijke misdrijven in staat zijn, moet men datgene doen, waarvoor zogenaamde “Islam-deskundigen” en “islam-wetenschappers” meestal kopschuw zijn, namelijk de islamitische wereldbeschouwing in haar diepte-structuur onverbiddelijk blootleggen, in het bijzonder de fatale mengeling van bloeddorstigheid en sacralen. Hiertoe is dit het aanbevolen artikel: Waarom juist Moslims steeds opnieuw tot dergelijke afschuwelijke daden in staat zijn https://juergenfritz.com/2017/05/23/muslime-immer-wieder-grausame-taten/.
Theo van Gogh moeten wij echter nooit vergeten. Hij kon velen over de rooie krijgen. Hij was een provocateur. Moslims noemde hij dikwijls “geitenneukers”. Niets was hem heilig. Nooit nam hij een blad boor de mond. Vooral was hij echter eerlijk, eerlijk tot in de grond en een vriend van de vrijheid. Een vijand van de onderdrukking van mensen door mensen. Precies dat heeft hem zijn leven gekost. Midden in Europa in de 21ste Eeuw.
Deze bijdrage verscheen oorspronkelijk bij JÜRGEN FRITZ https://juergenfritz.com/2019/11/02/der-tag-an-dem-theo-van-gogh-hingerichtet-wurde/
Door: Jürgen Fritz.
Vertaling: Theresa Geissler.
Bron: https://philosophia-perennis.com/2019/11/03/vor-15-jahren-der-tag-an-dem-theo-van-gogh-auf-offener-strasse-hingerichtet-wurde/
Theresa's visie 