Door: Alex Cryso
Als een van links doordrenkte, geïslamiseerde- en geassimileerde stad geheel officieel mislukt is
Burgeroorlogen, de eerstvolgende wereldeconomische crisis, nog meer miljoenen Arabische en Afrikaanse vluchtelingen of een criminaliteitscijfer, dat eenvoudigweg explodeert: reeds nu bieden de laatste dagen en weken van een aflopend decennium weer aanleiding voor kommer en zorg over hoe het vanaf 2020 met ons verder zal gaan.
En reeds nu staat één ding vast: De linkse weg, die klimaatbescherming, multiculti en gender-waanzin propageert, heeft tot nu toe niets anders opgeleverd dan de tweedeling van de maatschappij en devaluatie van een ooit zo geweldig volk tot op derde-wereld-niveau.
Een stad, die haar tijd op treurige wijze vooruit is, is de stad Pforzheim aan de rand van het Noordelijke Zwarte Woud, geografisch ergens tussen Karlsruhe en Stuttgart gelegen. De schaduwen van de oorlog, of beter gezegd: Die van het totale bombardement van 23 februari 1945 door de Britse luchtmacht zijn er tot op de dag van vandaag alom aanwezig. De ondergangsstemming hangt in de lucht.
Tot op heden is Pforzheim nog steeds een gemeenschap,die meer als dood, dan als levend overkomt: Niet alleen door het volledig chaotische, bedrukkende en lelijke stadsbeeld, maar ook door wat er op dit sociale kerkhof allemaal rondloopt. Ook de vestiging van ettelijke duizenden islamitische buitenlanders uit de veelgeroemde 146 naties, en een migrantenquote, die allang de 60 procent verre heeft overschreden, konden niet voor nieuwe impulsen zorgen. Integendeel: Pforzheim is de stad van de multiculturele massale vechtpartijen – het extreem hoge percentage aan huiselijk geweld, van het sexuele kindermisbruik, van de drugshandel en elke denkbare eigenaardigheid achter gesloten deuren was altijd al problematisch. Bij een inwonertal van net 127.000 een behoorlijke last. De smartphone-moordenaar van Mühlacker of de messensteker uit het KDV van de Schlossberg (uit Kazachstan of Tsjetsjenië) komen hiervandaan. Hele delen van plaatsen in de omgeving, die intussen onder controle staan van vreemde elementen.
Vroeger praatten zelfs de Pforzheimers heel openlijk over hun problemen – tegenwoordig kijkt men weg, schuift de oorzaken tot in het absurd-belachelijke af, terwijl de linkse vrek ongegeneerd zijn zakken vult.
De gedeeltelijk exorbitant hoge verkiezingsresultaten van de AfD per stadsdeel (tussen de 33 en de 40 procent) manifesteren zich daar als een waarachtig lichtpunt in de tijden van steeds duidelijker wordende en door niets meer te vergoelijken neergang.
Uitgerekend bij de Wereldeconomische crisis van 2008/2009 raakte Pforzheim dankzij twijfelachtige speculatie-aangelegenheden van de voormalige burgemeester Christel Augenstein reddeloos zwaar in de schulden. In 1992 werd met de Fatih-moskee, die tot op heden demonstratief pronkt aan de ingang van de stad, de eerste islamitische gebedsreactor in heel Baden-Württemberg geopend. Met bedragen ter hoogte van miljoenen, waarvan de talloze werkelozen, verwaarloosde kinderen en mensen op het bestaansminimum nooit een cent zulen zien.En als iemand het buitengewoon slecht heeft getroffen, dan wel de Pforzheimers zelf – mensen, die elke denkbare vorm van trots en eigenwaarde allang hebben laten varen.
Voortdurend worden hier “tolerantie”en “veelkleurigheid” gepropageerd, maar met openlijke haat geleefd.
Zelfs na decennia hoort men er als “buitenstaander” nog steeds niet bij. Daarentegen zijn de oorspronkelijke bewoners volledig geassimileerd, want de buitenlanders steken op hoogst ongunstige manier bij ze af: Gedragsstoornissen, sociaal gedrag en een bijna ziekelijke afstomping zijn het resultaat, als men reeds sinds decennia zichzelf voor de gek houdt, maar niets wil zien, niets wil horen en niets wil zeggen. Zieke ideologieën hebben altijd al naar het totale niets geleid. Pforzheim is daar één van de beste voorbeelden van.
Door: Alex Cryso.
Vertaling: Theresa Geissler.
Bron: https://conservo.wordpress.com/2019/11/06/pforzheim-ein-mahnmal-der-schande/
Theresa's visie 