Door: Albrecht Künstle.
– Tot nu toe schoten de Spoorwegen tekort bij het plannen van groots opgezette projecten
– Ze zijn niet in staat, een functionerende spoorrail-infrastructuur tot stand te brengen
– Ze zijn onbekwaam om goede dienstregelingen te maken en nog minder om zich eraan te houden
– Niet eens de banale communicatie beheersen ze nog
Onlangs was het niet te vermijden, dat ik weer eens de trein moest nemen. Ik stond op het perron en vloekte, omdat de trein niet kwam, maar tevens geen enkel bericht, waarom niet en wanneer hij eindelijk eens zou komen. Hierop probeerde een andere wachtende, mij te kalmeren: “Het kan niet meer lang duren, kijkt u maar, de rails liggen er al.” Daarmee was hij bij mij aan het goede adres. Waarom?
Ik was één van de leidinggevenden binnen onze eigen Burgerinitiatieven en de Vereniging IG BOHR te Oberrhein, die succesvol de uitbreiding van de magistrale Rotterdam – Genua midden door onze stadjes verhinderde. Ze wordt nu niet ver daar vandaan parallel aan de Autobahn gebouwd. Anders dan Stuttgart 21 een uiterst profitabel traject met goede kosten-baten-verhouding. Ik ging het bedrijfsconcept na van het Spoor, o. a. de kosten-calculaties. Totdat de Rheintalbahn (pas na 2040) zal zijn voltooid, komt het er op aan, op slechts twee sporen ook een betrouwbaar streekvervoer te organiseren. Hiertoe zouden de dienstregelingen tot op de minuut in elkaar geknutseld moeten worden, anders hebben grensoverschrijdende goederentreinen – tot 200 dagelijks – voorrang. Daarom stond de lokale trein, waar wij op wachtten, een kilometer vóór het station en moest volgens de richtlijnen van de infrastructuurgebruikers-verordening drie andere treinen doorlaten.
Dit als voorgeschiedenis, waarom ik intussen allergisch ben voor bijna alles, wat ‘spoor’ heet. En nu deed de DB, de op z’n best chaos organiserende onderneming van Duitsland, er nog een schepje bovenop. Met een e-mail van 26. 04. 2019 zei ik mijn trein-abonnement op,toen de DB die imago-campagne met bijna alleen buitenlanders begon. Elke keer als ik mijn ticket kreeg, maakte ik de DB er op attent, dat ik het trein-abonnement had opgezegd. Dat was op 2. 6, 20. 8 en 31. 8.
Desalniettemin stuurde de DB mij op 6. 9 het nieuwe abonnement, dat ik per post terugstuurde,onder verwijzing naar de opzegging. Wat deze heren niet belette, om op 14.10 een aanmaning te sturen en op 4.11 weer één, mèt aanmaningskosten. Zo brutaal als de beul – of bewijs van de intussen totale onbekwaamheid in alle opzichten van de Spoorwegen met haar vele dochter-ondernemingen. Als er zich minstens maar één enkele, niet-ontaarde dochter onder bevond. Evenwel, hier schiet mij iets te binnen: Degene, die verantwoordelijk is voor het geluidshinder-saneringsprogramma aan de Bondsspoorweg, die doet goed werk.
Om af te ronden nog een klein geintje: Toen wij eens in de (on)machtcentrale van de DB in Berlijn aan het vergaderen waren, miste een nieuweling bij ons de trappen. Toen zei ik op mijn eigen manier: die zijn hier niet nodig; wie hier voor het eerst binnenkomt, gaat langs de gladde wanden omhoog.
Door: Albrecht Künstle.
Vertaling: Theresa Geissler.
Bron: https://conservo.wordpress.com/2019/11/07/was-funktioniert-ueberhaupt-noch-bei-der-deutschen-bahn/
Theresa's visie 