Door: Michael Dunkel*)
Twee jaar geleden geschreven en nu voor de nieuwe regeringsvorming nog eens tevoorschijn gehaald. Het is, alsof het gisteren geweest is:
De tijden, toen wij een proletariaat en arbeiders hadden, zijn voorbij.
Mensen, die met trots op hun stand en met voldoende geld hun leven konden inrichten.
Mensen, die naast academici, employées en handarbeiders een goede plaats verkregen in onze maatschappij.
Mensen die met waardigheid leefden van hun werk.
In onze huidige tijd worden “opgesmukte” omschrijvingen gezocht en gevonden, die de feiten eenvoudig wegpoetsen en momenteel dezelfde mensen uit de samenleving stoten.
Mensen, die niet langer in de fatsoenlijke samenleving schijnen te passen. Die worden beschouwd als ongeschikt, lastig. Die de schone schijn van de ons-kent-ons-samenleving verstoren. De hiertoe uitgevonden political correctness, hoofdzakelijk door hem, die niet geconfronteerd wil worden met de foei-en-schande-wereld van buitenaf en dat zelfs met dit manteltje bedekt.
Vervallen stadsdelen worden sociaal minderbedeelde woongebieden genoemd. Sloppen en criminele getto’s worden opgesmukt tot sociale brandhaarden, voedselbedeling aan armen wordt zelfs shic gemaakt met “De Tafel” en het “Sociale Warenhuis” verwordt al bijna tot alternatief voor Ikea.
De sociale zorg, teken van nood en armoede, verwordt tot Hartz IV en wordt als sociale maatregel gestileerd tot her-integratie.
Wijken met deels criminele migratie-achtergrond zijn “NO GO Areas” behoeven hiermee geen nader commentaar.
Arme en verwaarloosde kinderen worden, net als de woongebieden, destempeld als sociaal minderbedeelde jongeren en mensen, die op straat leven en die algemeen als landlopers worden aangeduid, muteren tot sociale weigeraars. klinkt tenslotte chic, nietwaar?
Zo kan onze over het algemeen niet langer solidaire samenleving snel worden gecamoufleerd. Iemand zal zich er immers wel om bekommeren.
Al onze partijen hebben zich jarenlang niet om deze uitgestotenen bekommerd.
Hebben ze beheerd, ze naar de rand en nog verder weg verdreven. Ze hebben geen moeite gedaan om deze mensen er bovenop te helpen.
In plaats daarvan mogen allerhande prominenten zich koesteren in hulpprogramma’s en krijgen daar applaus voor.
Alleen onze staat, die tegenover deze miljoenen mensen een verplichting heeft, drukt zijn snor. Met grote woorden verbloemt hij de fantastische staat van dienst van Duitsland.
Deze staat is helaas alleen oppervlakkig bereid, zich werkelijk over deze mensen te ontfermen.
De staat, die samen met de economie hele landstreken vernietigde en arbeidsplaatsen teniet deed. Die het mogelijk maakte, dat hele gebieden het zonder medische verzorging moeten doen.
De staat, die zijn bevolking zo veronachtzaamt, dat deze zich als sociaal beschouwt, als mensen in de goot liggen.
Wanneer zal onze staat zich weer ontwikkelen tot datgene, wat hij behoorde te zijn?
Een staat voor mensen uit elke sociale klasse, want de waardigheid van de mens is onaantastbaar.
Waar stond dat ook weer?
Er was toch nog zoiets? Oh ja, alle partijen zijn het tenminste hier over eens: Vorming is belangrijk, en globalisering.
*************
*)Michael Dunkel is Rijnlander, polyglotter, liberaal-conservatief scribent en schrijft voor conservo.
Door: Michael Dunkel.
Vertaling: Theresa Geissler.
Bron: https://conservo.wordpress.com/2019/11/09/der-verdraengte-mief-der-armut-und-unsere-political-correctness-2/
Theresa's visie 