Door: Peter Helmes*)
De Eco-kapitalisten
Wie herinnert zich niet de door de groene deskundigen beweerde “bossterfte” in de jaren ’80 van de 20ste Eeuw? De bossen in Duitsland en in Midden-Europa zouden dusdanige schade hebben opgelopen, dat “voor het midden van de jaren ’90 al het bos afgestorven” zou zijn. En aangezien dat “sterven” blijkbaar zo goed aansloeg, werd er meteen ook maar méér sterven voorspeld: Stervende rivieren, stervende landbouwgronden, stervende wereldzeeën, zeehondensterfte enz.
Deze eco-leugens en eco-dwalingen waren niets anders dan milieu-propaganda ten bate van de schijnheiligheid der Groenen. Geen horror-boodschap werd gespuid, die niet scheen te dienen om de Groenen toeloop te bezorgen. En veel voetvolk, leraren en journalisten lieten zich voor het karretje spannen in de strijd om “het redden van de schepping”.
Gedurende de decennia 1970/1980 “bedreigden” ons bijvoorbeeld “globale afkoeling en een nieuwe ijstijd”. De “Club van Rome” voorspelde het spoedige einde van de hulpbronnen en een verarmde, ten onder gegane aarde. De “Spiegel” voorzag een “ecologisch Hiroshima” en een “gigantische globale eco-sterfte”. De “Stern” wilde niet achterblijven en voorspelde al in 1984, “dat 90 procent van de naaldbomen niet meer te redden” zou zijn. De “Zeit” deed er nog een schepje bovenop: “Aan de mate van de bossterfte zou thans hooguit (…) een pathologische ontkenner nog kunnen twijfelen.”
De Groenen ontvouwden een omvangrijk catastrofe-scenario: Grondwater en drinkwater zouden schaars worden, landbouw en monumenten zouden schade oplopen, alpenvalleien zouden onbewoonbaar worden. En überhaupt: Voor de mensheid zou het laatste uurtje geslagen hebben.
De ‘zuivere leer” van de Groenen verrast niemand, die verstand heeft van hun ideologie. Het liefste zouden we moeten ophouden met ademhalen; want alleen zo is het verpesten van de lucht door CO2 te verhinderen.
De vele “links-leraren”, die in de jaren ’70 en ’80 van de door Links geïndoctrineerde universiteiten kwamen, dwongen hun leerlingen tot gezindheids-artikelen over het “milieu-fiasco”. En de arme sukkels zogen de nonsens op, maar verbreidden hem thans als journalisten of zelfs op hun beurt als leraar. Destijds – wie herinnert het zich nog? – ontstonden de beruchte “milieu-werkgroepen” op Duitse scholen, die een aanzienlijke bijdrage leverden aan een “nieuw ecologisch bewustzijn”. De “groene onschuld”, zoals wij haar in het begin hebben aangeduid, krijgt hiermee een nieuwe, bittere bijsmaak; want deze milieu-werkgroepen hebben voor een belangrijk deel onze samenlevings-ordening op zijn vesten doen trillen.
“Klimaatbescherming”, zoals de Groenen bedrijven, vormt een toenemend gevaar voor de armsten der armen, ook in Europa. Vele produkten. vooral levensmiddelen, worden te duur voor hen. Belastingvoordelen voor energie-efficiënte huishoudens aan de ene- en belastingboetes voor grote energieverbruikers aan de andere kant vergroten de kloof russen arm en rijk. Groene campagnes leiden vaak tot het tegendeel van wat eigenlijk zou moeten worden bereikt. Ze leiden tot verhindering en achteruitgang in plaats van tot ontwikkeling en vooruitgang.
“Groen-duurzame gedragsethiek”, waarmee de Groenen zo graag een hoge borst opzetten, laat verwoestende gevolgen zien, in het bijzonder in de ontwikkelingslanden. Het oorspronkelijke “eco-idealisme” verwordt in toenemende mate tot een “eco-imperialisme”:
De voorgewende “milieubescherming” wordt een radicale ideologie – en uiteindelijk een keiharde business. Ter doorzetting van hun doelstellingen is voor de Groenen blijkbaar elk middel geoorloofd, vooral paniekzaaierij en volledig overdreven ondergangsscenario’s, die samengaan met het neersabelen van andersdenkenden.
In de eerste wereld worden vrijheid en markt-economie steeds verder teruggedrongen, wat dwangmatig leidt tot economische achteruitgang. En dat alles onder de vrome dekmantel van het”bewaren van de natuur”.
Concrete materiële belangen.
Dat zich achter de zo op het oog idealistisch lijkende eisen van de eco-activisten ook concrete materiële belangen verbergen, valt niet te betwisten. Veel zelfbenoemde “Robin Hoods”, “Robin Woods” of de groene vredes-apostelen van “Greenpeace”- of hoe groene activistn zich ook mogen noemen – zijn neergedaald op de leerstoelen, in de lobby-groepen of in adviesbureaus . Zij profiteren van vetbetaalde opdrachten, die uitsluitend het vooringenomen standpunt “ondersteunend” bevestigen. En de uitbetalingspot schijnt niet leeg te raken…
Geen ander onderwerp beheerst zozeer het politieke debat en de berichtgevingen der media gedurende de laatst drie decennia zozeer als de mileubescherming. Dagelijks wordt de opgeschrikte burger eraan herinnerd, dat onze planeet wordt bedreigd door een scala aan catastrofes, met voorop de “klimaatcatastrofe”. (“Bossterfte”, “gat in de ozonlaag” en “nieuwe ijstijd” hadden we al gehad.) Wat echter noch de burger, noch de (kritische??) media (mogen) merken:
Aan de “groene” politiek liggen niet alleen zuiver ecologische bedoelingen ten grondslag, maar louter ideologische motieven, die er op gericht zijn, de economische orde van de westerse staten in twijfel te trekken en uiteindelijk te ruïneren.
Markteconomie is concurrentie – ook concurrentie van ideeën; markteconomie verlangt vrijheid van denken, van handelen, in de sociale markteconomie vervlochten met sociale verantwoordelijkheid.
Volgens het – natuurlijk niet zo onder woorden gebrachte – gezichtspunt van de Groenen zou in plaats van de markt-economie een globale, centraal bestuurde herverdelingsstaat moeten komen, die door een tot wereldregering uitgebouwde VN plan-economisch wordt gecontroleerd. Met de groeten van de ten onder gegane USSR!
Wij bevinden ons reeds op weg naar een eco-socialistische dictatuur, waarin de burger wordt voorgeschreven, hoe hij te leven, te ademen, te consumeren, te werken heeft. Onder de dekmantel van de milieu- e3n klimaatbeschermig dreigt de grootste herverdeling van welstand in de geschiedenis der mensheid. Het individu is niets meer, het Collectief geldt. En collectief worden er “contingenten” vastgelegd; zelfs de lucht om adem te halen is niet langer vrij.
De mensheid wordt beschouwt als deziekte van onze planeet, aangezien hij alleen maar “vernietigt”. “Ronduit gezegd zouden wij op het punt kunnen belanden, waarop de enige weg om de Aarde te redden, de collaps van de industriële civilisatie zou zijn”, verklaarde Maurice Strong, opperste baas van het VN-milieu-programma en organisator van de Confrentie van Rio ter wereldwijde bescherming van het milieu.
Taboes doorbreken – samenleving veranderen
Groen gedachtengoed beperkt zich evenwel niet slechts tot milieubeperking. Nee, de Groenen willen – niet ver verwijderd van de stenen tijdperk-socialisten – onze samenleving veranderen. Taboes doen er daarbij niet toe. “Multi-culti”, “nieuwe levensvormen”, nieuwe vormen van “huwelijk” en partnerschap – wij zijn al aan veel absurds gewend. Nieuwe waarden heeft ons land nodig! “Duitse Natie”? Een nogal pijnlijk begrip van weleer! De vroegere Europa-coördinator van het Bondscomité van de Groenen, Daniël Eichler, schreef overduidelijk op zijn homepage, dat het “Internationalisme”hem bijzonder na aan het hart lag:
“Naar mijn idee zou ons politieke werk steeds ten doel moeten hebben, de hele wereld te verbeteren en niet slechts de constructie Duitsland”. Hier paradeert het links-radicale gedachtengoed van de “constructie Duitsland”- zoals de vaders uit de APO het ooit voorschreven!
Maar uiteindelik doet het er niet toe, of Groenen of Roden de samenleving willen “veranderen” – in duidelijke taal: vernietigen. Het mag dan zo zijn, dat de Groenen zich in toenemende mate ook “{ burgerlijk” presenteren, feit blijft: Daar waar “groen” op staat, zit “rood” er in! Ze beschermen de schepping niet, ze bernietigen haar! Herinneren wij ons in dit verband, dat een van de belangrijke wortels van de Groenen geleen was in de APO.”Maak datgene kapot, wat jullie kapot maakt!” Dat was het motto van de Generatie ’68.
Water prediken – wijn drinken
Het meest pijnlijke aan het gedrag van de Groenen is hun morele rigoureusheid. Ze begonnen als alternatieve beweging – als alternatief voor de “vastgeroeste, gecorrumpeerde” gevestigde partijen. – en presenteerden zichzelf voortdurend graag als “onberispelijk”. Nauwelijks in de democratische realiteit beland bewezen de Groenen zich als niet anders, al helemaal niet als “alternatief” voor de gevestigde partijen. Ze genoten dezelfde privileges en dezelfde subsidies, die onze staat rijkelijk voor partijen in reserve houdt (stichtingen, vergoeding van kosten voor de verkiezingsstrijd, Dienstauto’s enz.) Ook de zonden der Groenen verschillen op geen enkele manier van de zonden van andere partijen.
Wij mogen gewaarschuwd zijn. Pretentie en werkelijkheid Liggen (ook) bij de Groenen ver uit elkaar. Zij zijn geen “alternatieve partij”, maar azen op macht, geld en status – zoals alle partijen.
In één opzicht zijn ze echter veel serieuzer te nemen: Hun horror-profetieën en “doemscenario”s” zijn niet simpelweg niet-serieus, maar ondergraven het vertrouwen van de bevolking in onze staat. Herinneren wij ons: De generatie ’68 kwamen destijds met een “nieuwe wetnschap”, de neo-marxistische “kritische theorie”, aan wie wij de overal aan te wenden “maatschappelijke relevantie” te danken hebben, vooral ten opzichte van de meeste klassieke disciplines.
De APO-stellingen over de ondergang van het kapitalisme en de aankondiging van het arbeidersparadijs op Aarde kregen door de “kritische Theorie”een quasi-wetenschappelijk aureool. De “doelstellingsvrije wetenschap”, waarop we ooit trots mochten zijn, werd vervangen door de “maatschappelijk relevante wetenschap”.
Het Zaad van de Generatie ’68 ontkiemt, tenminste in het klimaatonderzoek!
Dr. Wofgang Thüne, meteoroloog, socioloog en en bekroond schrijver, waarschuwt dienovereenkomstig duidelijk:
“Alle tot nu toe door de ‘klimaatdeskundige’ bedachte en door de politiek aangeprate instrumenten voor een ‘effectieve klimaatbeschermingspolitiek’ zijn absoluut in-effectief en zonder uitwerking. Ze staan in flagrante tegenstelling tot de principes van een vrije en sociale markteconomie; want de privilegeringen van de ‘alernatieve energieën’ door de ‘stroomvoorzieningswet’ zoals de EEG komen ten laste van de sociaal zwakkeren en veranderen niets aan het weer! Ik ben bang, dat door louter klimaatbeschermingswaan onze vrijheid steeds meer wordt ingeperkt.”(Citaat uit: Thüne/Helmes: “Die grüne Gefahr”, 2009)
Er is – naar de maatstaven van de verkondigingen door de politiek correcten – nog veel te doen, om de mensen duidelijk te maken, dat ze niet lang meer te leven hebben, omdat wij de “lucht” van ze afpakken. Maar de mensen willen het kennelijk niet eenvoudigweg zo, als de linkse betweters denken. Daarom moest er zwaarder geschut komen. De burgers hadden, zeggen deze volksverleiders, nieuwe en vooral alarmerende onderwerpen nodig.
En ze “vonden”- dus construeerden – een nieuw gruwelvisioen, genaamd klimaat, CO2 en ander duivelstuig. En daaraan zullen ze nog lang afwerk hebben – zij het dan, dat de met verstand begiftigde burgers eindelijk met het Groene Spook afrekenen. Hopen mag men immers…
———————–
*) Voordruk – uittreksel – van een hoofdstuk van de binnenkort verschijnende nieuwe pocket van Peter Helmes: “Das Theater um Greta und die Klima-Hysterie”
Door: Peter Helmes.
Vertaling: Theresa Geissler.
Bron: https://conservo.wordpress.com/2019/11/12/gruenen-apokalypse-spiel-mir-das-lied-vom-tod/#more-26111
Theresa's visie 