Greta is NIET gemanipuleerd; zij manipuleert zèlf – haar ouders, wel te verstaan.

Door: Theresa Geissler.

Wanneer figuranten in een groot, publiek drama onverwachts het besluit nemen om hiervan één of meer achtergronden prijs te geven, kan dit een waar Aha-Erlebnis betekenen.

Zo ook hier:

Svante Thunberg, de “vader-van”, is plotseling openhartig geweest richting de pers, wat tot gevolg heeft, dat w i j , de realisten, klimaat- en Greta-sceptici, onze ernstige vermoedens enigszins zullen moeten bijstellen:

Klimaat-icoontje Greta blijkt hier NIET degene te zijn, die wordt gemanipuleerd, integendeel:

Ze manipuleert zelf.
Haar allernaasten, wel te verstaan, dus haar ouders.
Zangcarriëres werden er voor op een laag pitje gezet, het veganisme door de familie omarmd, reismogelijkheden drastisch ingeperkt door het uitbannen van het vliegtuig en het binnenhalen van de elektrische auto… en voorts het gehele eigen bestaan gericht op het activisme van dochterlief in haar streven, de hele wereld de maat te nemen, met name de complete generatie, voorafgaande aan de hare, die tenslotte in haar ogen de schuld is van álles – ook de generatie van haar ouders, dus.

Maar goed, die laatsten zijn dan ook degenen, die ze thans als enigen volledig in de tang heeft.
Dat heeft alles te maken met de liefde voor hun kind – en níet met het geloof in het één of andere klimaat-ideologische dogma, zoals Vader Thunberg nu heeft erkend.

Ze stonden als ouders met hun rug tegen de muur, doordat hun dochter, behept met een autistische stoornis, was opgehouden met naar school gaan, met communiceren, met eten – en wie weet mettertijd wel met ademhalen, totdat… já, tótdat haar de vrije teugel werd gegeven om zich voor 200 procent vast te bijten in haar obsessie – en al doende hèn, haar ouders, meteen maar voor dat karretje te spannen. Ze hebben het maar laten gebeuren, uit louter onmacht.

Is dat te begrijpen? Ja. Voor iedereen, die zelf ouder is, valt dat gevoelsmatig te begrijpen:
Het meiske had een oppermachtig wapen in handen: Het – onuitgesproken – dreigement om zèlf op te houden, te bestaan.
Als ouder doe je er alles aan, om dát te voorkomen. Als je enigszins een remedie dènkt te hebben, grijp je dat aan – ook al moet je er het laatste van jezelf voor opgeven. Als dat maar níet je kind is…
En als dat streven succes heeft, ben je alleen maar blij. Ook al ben je zelf alles kwijt, je weet, waarvoor je het gedáán hebt.
Het valt mee te voelen, dat de ouders van Greta’tje momenteel in deze gemoedstoestand verkeren: Hun kind vertoont weer lévenszin; daar alleen was het ze om te doen.

Maar hoogstwaarschijnlijk moet je behept zijn met autisme, Asperger of wat in die richting dan ook, om je ouders – je allernaasten, want bij geen enkel ander mens op de wereld kan zoiets uiteindelijk succesvol zijn – zonder enige gewetenswroeging zó hun eigen grenzen te laten overschrijden en zich zó dienstbaar te laten maken aan JOUW overtuiging….
Hún streven valt, zoals gezegd, voor de buitenstaander te begrijpen, maar dat van “dochterlief”… Nee. Niet voor een normaal functionerend mens.

Goed, dat weten we nu dus zeker: Greta Thunberg wordt niet gemanipuleerd; ze manipuleert zelf. Haar allernaasten. Want dat zijn de enigen, over wie ze nu eenmaal zoveel macht hééft.

Wij kunnen alleen maar blij zijn, dat dit bij de hele rest van de wereld niet het geval is – niet in die mate het geval kán zijn.

Voor alle anderen is er op die manier nog hoop. Count your blessings: Bij sommige kinderen is het een zégen om ze níet te hebben.

Door: Theresa Geissler.