Door: Michael Dunkel*)
“Gelukkig Nieuwjaar!” Zou ik willen roepen, wanneer ik de actuele berichten van de ziekenfondsen volg.
Niet alleen, dat wij en elk individu meer dan 40 jaar lang half Turkije hebben gefinancierd met onze bijdragen voor het ziekenfonds, en dat de Duitse sukkel braaf steeds hogere bijdragen moest betalen voor steeds minder capaciteit.
Nee, nu hebben we sinds 2015 ook nog half Afrika en bijna alle vluchtelingen uit de diverse islamitische landen, die het genot der ziektenkostenverzekeringen smaken, welke wij, hoe zou het ook anders kunnen, voeren met ónze bijdragen.
Nee, hiervoor hoeft men überhaupt niet racistisch en vreemdelingen-vijandig te zijn, dit zijn feiten en wij zijn het, die er op z’n laatst het volgende jaar opnieuw voor moeten bloeden – in de vorm van “aangepaste” bijdragen. Daarnaast mag niet worden vergeten: in 2015 maakten de ziekenfondsen nog gewag van winsten ter hoogte van miljarden.
Totdat, ja, totdat Mevrouw Merkels humanitaire gebiedende wijs van zich deed spreken en vervolgens zijn het miljardenhoge verlíezen, die worden geregistreerd.
De onnozele Michel dokt immers braaf, hoewel gedeeltelijk ook tandenknarsend.
Daarvoor zijn er dan immers weer talkshows met de reeds bekende inwrijvers als deskundigen en de bijbehorende meelopers, die ons allemaal volgens het bekende mantra weer vertellen, waarom en waardoor dergelijke grote verliezen ontstaan.
Alleen niet over het feit, dat onze buitensporig hoge opname van vluchtelingen ertoe leidt, dat onze ziekenfondsen in record-tempo leegbloeden.
Wie vervolgens begint te klagen,wordt onmiddellijk weggezet als racist, betiteld als Nazi, en, bijna niet te geloven, een groot deel van de bevolking vindt het weer eens helemaal prima, dat hun zuurverdiende geld wederom van alle kanten uit hun zak wordt getrokken.
Terwijl in Frankrijk de mensen zich sinds meerdere maanden verzetten en zich niet elke nieuwe waanzin plus gevolgen van hun regering laten welgevallen, bedelt de Duitse Michel er vormelijk om, dat hij dagelijks meer en meer in de rug wordt geschopt, en nog op de grond liggend stamelt hij, hoe dankbaar en gelukkig hij toch leeft in ons land.
Reeds in de afgelopen eeuwen werd de Duitser bespot als onderworpen en onderhorig aan de overheid, en daaraan is niets veranderd. Eerder is hij qua structuur nóg onderhoriger geworden.
De tragiek bij deze opstelling is echter, dat als hij vervolgens zo in de drek wordt geschopt, als hij immers in het verleden ook werd, er slechts een vingerknip nodig is, en hij wordt een onberekenbare Berserker.
Ook dit is immers iets, wat de geschiedenis ons heeft geleerd.
Waarom, vraag ik me af, kan de Duitser niet, zoals andere naties, eenvoudigweg luidkeels protesteren en zo ook aantonen: “Niet meer met mij”?
Waarom laat hij zich eerst volledig in het stof trappen, tot hij vervolgens als een gewond beest en met zijn laatste krachten opspringt en muteert tot het gevaarlijkste roofdier?
Zijn het de Duitse genen?
*************
*) Michael Dunkel is Rijnlander, polyglotter, liberaal-conservatief scribent en schrijft voor conservo.
Door: Michael Dunkel.
Vertaling: Theresa Geissler.
Bron: https://conservo.wordpress.com/2020/01/07/die-deutschen-und-wieder-einmal-die-dumme-kuh-welche-geschlachtet-wird/
Theresa's visie 