Door: Michael van Laack (red. PP)
Er zijn van die dagen, dat ik zou willen, dat ik een minicam in mijn oog droeg, zelfs als dat wat hinderlijk zou zijn bij het slapen. Aan de andere kant zou het vanzelfsprekend ook weer nutteloos zijn vanwege het recht op de eigen afbeelding en andere zinvolle wetten.
Gisteren was het in elk geval zo’n dag. Ik sta bij Feneberg bij de kassa in een tamelijk lange rij, met voor me toevallig een kennis, die in het “dorp” een paar huizen verderop woont met haar schattige kleine, een paar maanden geleden vijf jaar oud geworden dochter. Laten we haar Laura noemen. In haar boodschappenmand alleen maar eco-papier-producten en zuidvruchten van de markt “van hier”.
Het kind vanzelfsprekend gekleed volgens de stand. Voor zover ik kon zien – want inmiddels interesseer ik me niet alleen voor politiek en theologie, maar ook voor kindermode – een met strass versierde Ermanno Scervino-sweater ( tenminste iets passender voor een kind dan de oudroze Kasjmieren cardigan die ze afgelopen zomer droeg, dacht ik bij mezelf), een broek uit de Kidswear Collection van Boss en, schilderachtig vanwege hun schrilheid, totaal niet bij de rest van de outfit passende nike-sneakers. Hoe dan ook… Saaiheid is noch veganistisch, noch klimaat-neutraal.
Laura blikt vanwege de lange – toch zeker de twee minuten overschrijdende – wachttijd bij de kassa nog eens wat om zich heen, wat zij zo nog als proviand zou kunnen gebruiken. Ze ontdekt verrassings-eieren van een gekende chocolade-firma en legt er maar meteen vijf tegelijk op de band. Zeer tot misnoegen van Mama:
“Leg dat eens gauw terug! Je weet, dat wij zulke dingen niet eten.”
“Ik wel! Gisteren nog bij Lisa!”
“Wat?” roept Mama geschrokken uit, luidkeels en met opengesperperde ogen van afschuw, alsof dochterlief haar zoëven heeft medegedeeld, dat de salade van giftige paddenstoelen die Moeder de vorige dag voor haar vriendin had klaargemaakt, haar verbazingwekkend goed had gesmaakt.
“Maar je weet toch zeker heel goed, dat je daarmee een verschrikkelijk product hebt gegeten, of niet?”
Ik weet het: Waar de fatsoenlijken praten, dient men te zwijgen
En nu maak ik een fout. Na tot dan toe samen met enkele omstanders de korte dialoog slechts belangstellend te hebben toegehoord, informeer ik onbevangen: “Wat is precies een verschrikkelijk product?” “Kom zeg, bemoei jij je er niet mee. – Laura, leg dat terug!” Het meisje zet haar trouwste hondenblik op: “Als ik er één aan jou geef, Mama, mag ik er dan drie meenemen?”
Dat is dus te veel van het goede! Hectisch grijpt ze naar het snoepgoed, zodat ik alleen maar denk: “hopelijk knijpt ze het niet kapot, want dan moet ze toch nog betalen!” Vervolgens zet ze de v-eieren in de verpakking terug. Laura reageert prompt, haalt ze er weer uit en legt ze voorzichtig in de winkelwagen. “Altijd verbied jij me alles. De mama van Lena zegt, dat alle eco-tantes dat doen.”
“Daar speel jij vanaf nu niet meer mee! Luister goed, kind! Wij eten niets, waarin vergif zou kunnen zitten en wij eten niets, waar in Afrika arme mensen voor moeten zwoegen om het voort te brengen! En wij kopen niets, dat zo schadelijk voor het milieu verpakt is.”
Vervolgens richt ze een strenge blik op mij en is van mening:
“En zeg jij maar liever niets, want jouw vega-, Greta- en Afrika-vijandigheid ken ik van buiten! Mijn man zegt altijd: Bij lui als jij helpen geen goede argumenten. Dat probleem zal op de één of andere manier uit zichzelf biologisch moeten worden opgelost”.
De spanning stijgt – het publiek neemt toe
Inmiddels stelt bijna niemand meer belang in de boodschappen, maar wordt er nieuwsgierig naar ons gekeken en vaagt men zich vermoedelijk af, wie er het eerste zijn mes trekt. Maar zo ver komt het Godzijdank niet, omdat Laura weer actief wordt en thans de v-eieren vanuit de winkelwagen op de band legt, nadat wij bijna ongemerkt vooraan bij de kassa zijn beland.
Waarschijnlijk denk ze dat mama nu te druk met iets anders bezig is en het niet zal merken. Maar deze heeft een adelaarsblik, pakt de ‘producten’ en schreeuwt tegen haar dochter: “Ga onmiddellijk naar Papa in de auto!” Waarop ik, omdat ik tot nu nog niet veel heb gezegd, maar nu niet meer anders kan: “Hebben jullie eigenlijk nog steeds de Porsche Cayenne of zijn jullie overgestapt of E-eersteklas?” Achter mij gelach. Mama vindt het minder grappig. Meer dan “jaloerse sukkel!” krijgt ze er echter niet meer uit, want intussen heeft Laura voor de glimlachende caissière nog drie eieren neergelegd!
“JIJ GAAT ONMIDDELLIJK NAAR PAPA IN DE AUTO! En thuis praten we verder, jongedame!” Waarop Laura met een zeer zeker niet van woede vertrokken, maar toch treurig gezicht:
“HOW DARE YOU! HOW DARE YOU! HOW DARE YOU”
“Wat? Ben je nu gek geworden of zo” “Nou, Lena’s Mama zegt, dat zeggen alle kinderen van eco-mama’s, als ze niet krijgen, wat ze willen!” Om ons heen minstens vijf mensen, die zich zowat tranen lachen. Ik ook…. de mama van Laura echter niet.
_ _ _
Bijsluiter:
Dit is een waargebeurd verhaal, dat zich in november 2019 precies zo heeft afgespeeld. Of, om bij wijze van uitzondering eens te citeren uit Harry Potter, welke boeken ik vanzelfsprekend nog nooit heb gelezen of beluisterd en waarvan ik de films nog nooit heb gezien: “Ik zweer het plechtig! Ik ben een nietsgoeddoener!”
Toevoegsel:
Verloop van het gesprek in zekere mate weergegeven vanuit het herinneringsprotocol. Ik heb immers meteen in het begin al geschreven, dat een ‘cam’ in het oog belangrijk geweest zou zijn voor de bewijsvoering. Dat is nu eenmaal realsatire. Wat ik heb veranderd zijn voornamen en tijdstip. Het was dus niet november vorig jaar. En natuurlijk, het is allemaal geschreven op conversatie-toon. Het geheel heeft zich immers binnen misschien twee minuten afgespeeld. – En ik ben er zeker van: Wie uit het dorp onverhoopt mijn artikel mocht lezen, weet zonder meer, om wie het gaat. Want de Groenen zittene steeds zo rond de 2 á 3%, wat bij gemiddeld 500 kiezers (uitgezonderd de Europese verkiezingen) in het stemlokaal tussen de 10 en de 15 stemmen uitmaakt. En die zijn afkomstig van twee families, beide politiek actief in de regio. (Origineel: https://philosophia-perennis.com/2020/01/09/greta-thunberg-und-das-ueberraschungs-ei/?fbclid=IwAR0xr83B6H8NKBJGKsXuv3-42RFms_iRtPWmjs_aUmGsNtQCheixslvjkIQ)
******
*) Michael van Laack is een veelgelezen columnist van het blog “Philosophia Perennis”, dat bedreven wordt door Dr. David Berger en dat regelmatig met “conservo” regelmatig artikelen uitwisselt.
Door: Michael van Laack.
Vertaling: Theresa Geissler.
Bron: https://conservo.wordpress.com/2020/01/10/voll-getroffen-greta-thunberg-und-das-ueberraschungs-ei/
Theresa's visie 