Door: Vera Lengsfeld/redactie PP
Wat zich de laatste drie dagen in Duitsland heeft afgespeeld, is metterdaad een dijkdoorbraak geweest. De sluipende afbraak van democratie en rechtsstaat, die op zijn minst sinds 2015 voor elkeen zichtbaar geworden zou kunnen zijn, is uitgemond in een aanslag op de democratie. Een gastbijdrage van Vera Lengsfeld
Waarschijnlijk is er in de geschiedenis geen voorbeeld te vinden, dat aanschouwelijk maakt, hoe er in een democratie door politiek en media zó openlijk een oer-democratisch proces wordt gedemoniseerd, en een gekozen minister-president door politici en media werd blootgesteld aan een dusdanige haatcampagne, dat hij en zijn gezin met onmiddellijke ingang onder politiebescherming moesten worden gesteld. De wil tot vernietigen, die politiek en media na de minister-presidentsverkiezingen in Thüringen aan de dag hebben gelegd, doet niet alleen mij huiveren.
Aan de top van de kampagne heeft Bondskanselier Merkel zich opgesteld, die heeft verordonneerd, dat het verkiezingsresultaat moest worden “teruggedraaid”. Bovendien zou het “onvergeeflijk” zijn. Hiermee heeft Merkel duidelijk gemaakt, wat ze denkt van de door de Grondwet vereiste vrije afgevaardigde, die slechts aan zijn geweten verplicht is: Niets. De kanselier van een democratie heeft daarmee onmiskenbaar afscheid genomen van democratie en rechsstaatbeginsel. De media, die eigenlijk de taak zouden hebben, de regering te controleren, schaarden zich enthousiast achter Merkel.
Om de zaak nog onheilspellender te maken, is de ritme- en parool-aangever van de haattirade, die in alle mainstream-media klotste, de andersbenoemde SED, die nooit werd geliquideerd en tegenwoordig de Linksen heet. Uitgerekend op de herdenkingsdag van de executie van de 17-jarige Chris Gueffroi https://www.google.com/search?q=Chris+Gueffroi&tbm=isch&source=univ&client=firefox-b-d&sa=X&ved=2ahUKEwiote7Vzr_nAhUDyaQKHV3NAeIQsAR6BAgKEAE , die zich in de ogen van de machthebbers schuldig heeft gemaakt, omdat hij de SED-staat wilde verlaten, zette de voormalige staatspartij met behulp van psychologische oorlogsvoering de generale aanval op de democratie in.
Kemmerich en Buchenwald
Benjamin Hoff, de strateeg van Bodo Ramelow, ging te ver met zijn bewering, dat Thomas Kemmerich in de Thüringse staatskanselarij was gekomen bij de gratie van hen, die in Buchenwald miljoenen mensen hadden vermoord. Hiermee heeft hij naar het meest perfide middel gegrepen, dat mogelijk is: De instrumentalisering van Nazi-misdrijven als strijdmiddel tegen politieke mededingers. Ex-minister-president Ramelow volgde zijn inspirator en twitterde een citaat van Hitler, dat duidelijk moest maken, dat hij door een Nazipartij was verhinderd, mnister-president te worden. Binnen enkele uren werd het Nazi-parool aangegrepen door politici en media. Het commentaar van ZDF-baas Peter Frey over de verkiezingen in Thüringen klonk alsof het door Benjamin Hoff was geschreven. Hoe dan ook zwatelde ook Frey over dat de weg naar Buchenwald met de verkiezingen was vrijgemaakt.
Noch Hoff noch Frey schijnen zich er in hun ideologische vuur van bewust geweest te zijn, dat de enige partij, die men ervan kon beschuldigen, deelgenomen te hebben aan moorden in Buchenwald, de SED was, want na de overwinning op de Nazi-dictatuur werd het voormalige KZ een speciaal kamp van de Sovjets, waarin duizenden mensen zonder proces terechtkwamen en het leven lieten. Maar ook Lambsdorf van de FDP en Ziemiak vande CDU, of Söder van de CSU hadden het over Nazi’s en namen hiermee het parool van de SED-linksen over.
Buitengewoon absurd is de Nazi-beschuldiging uit de mond van de CDU-politici, want het grootste deel van het AfD-programma is overgenomen van het verkiezingsprogramma van de CDU van 2005, dat Angela Merkel als partijvoorzitster en topkandidate te verantwoorden heeft. Daarentegen is het programma van de Linksen van begin tot eind gericht op overwinning van de democratie. Ze streeft, te herkennen aan haar Europa-verkiezingsprogramma van vorig jaar, het socialisme in Europa na.
Wat zich de laatste drie dagen in Duitsland afspeelde, was metterdaad een dijkdoorbraak. De sluipende afbraak van democratie en rechsstaat, die op zijn minst sinds 2015 voor elkeen zichtbaar geworden zou kunnen zijn, is uitgemond in een aanslag op de democratie.
Wat kwam er terecht van de roep om nieuwe verkiezingen?
Gisteren klonk in alle gevestigde partijen nog luid de roep om nieuwe verkiezingen. Nauwelijks 24 uur later keerde men zich van deze enige democratische optie weer af ten gunste van een installatie van Ramelow zónder nieuwe verkiezingen. Dat is alleen mogelijk, als de democratische regels buiten werking worden gesteld. Want zelfs als Kemmerich onmiddellijk terug zou treden zou hij waarnemend op zijn post blijven, tot het parlement een beslissing heeft genomen over de door de FDP voorgenomen motie over zijn aftreden. De motie zou op zijn vroegst maandag kunnen worden ingediend. Dat duurt Links, dat zichzelf alweer in de rol van bestemmer, om niet te zeggen: dictator ziet, te lang.
De notoire fractieleidster van de Linksen, Hennig-Wellsow, overigens de eerste ondertekenaarster van een anti-kapitalistische oproep van een door de BVD in de gaten gehouden linkse groepering, dreigde reeds, dat, als Kemmerich niet vóór zondagavond terug zou treden, men “het heft van handelen” in de hand zou nemen.Nieuwe verkiezingen zouden daarbij niet de eerste weg zijn, maar in dit geval zou men met de CDU overleg plegen over een constructief Votum van Wantrouwen.
Ze maakte tevens duidelijk, dat de CDU niets anders te doen zou hebben dan te pareren. Zij denkt, dat nu ook de CDU begrepen heeft, dat aan het “gesjacher” eindelijk eens een eind moet worden gemaakt. Het zou afgelopen moeten zijn “met alle gekheid en gegok”. Het doel zou zijn: Een stabiele regering met Bodo Ramelow als minister-president.
Zo wordt de CDU in alle openlijkheid met duidelijk merkbare verachting de rol van vervullingshulpje toebedeeld. De Secretaris-Generaal van de CDU Thüringen heeft reedshet toegeworpen bevel opgepikt en openlijk verzekerd, dat men zich zal onthouden van stemming en Ramelow er door zal laten.
Buitenspel zetten van het Parlement
Op dit ogeblik wenst men zich, dat de AfD unaniem op Ramelow zou stemmen, louter om te zien, of de “minister-president der harten”, zoals hij zich door zijn partij laat betitelen, zijn eigen maatstaven bijstelt en de verkiezing afwijst.
Intussen gaat het echter niet meer om de minister-presidentsverkiezing. De psychologische terreur, die de laatste paar dagen door politiek en media wordt uitgeoefend, heeft het buitenspel zetten van het parlement tot gevolg. De Nazi-atoombom, die werd ontstoken om Kemmerich uit het ambt te verdrijven, is niet meer te keren. In de toekomst mag de burgerlijke meerderheid niet meer unaniem tegen een voornemen van de minderheidsregering stemmen, zonder dat CDU en FDP onmiddellijk worden beschuldigd van collaboratie met “Nazi’s”. Daarmee is het Thüringse deelstaatparlement gekelderd tot op het niveau van de DDR-Volkskammer, waar het slechts was toegestaan om ja en amen te knikken op alles, watderegering aandroeg.
Duitsland is van het ene moment op het andere een openbare gezindheidsdictatuur geworden. Als de echte democraten zich nu niet verzetten, de democratie en de rechtsstaat niet vastbesloten verdedigen, wordt het in ons land weer eens koud en donker.
Door: Vera Lengsfeld.
Vertaling: Theresa Geissler.
Bron: https://philosophia-perennis.com/2020/02/08/vera-lengsfeld-zu-thueringen-das-war-ein-putsch-gegen-die-demokratie/
Theresa's visie 