Door: Peter Helmes.
Wij zijn getuige van het einde van de tweede grote volkspartij in Duitsland. De aankondiging van AKK, dat zij zich terugtrekt lost weliswaar geen enkel probleem op, maar ruimt hindernissen voor een nieuwe opstelling uit de weg. Het veelvuldig bezworen nieuwe begin blijft echter nog uit.
‘CDU-bazin Kramp-Karrenbauer wenst zich niet voor de functie van kanselier kandidaat te stellen. Bovendien heeft ze aangekondigd, zich uit de partijtop terug te trekken. In het CDU-presidium heeft ze meegedeeld, zo verklaarde een partijwoordvoerder in Berlijn, dat er sprake is van “een onopgehelderde relatie van delen van de CDU met AfD en Linksen” , en dat zij “principieel tegen een samenwerking met zowel de ene- als met de andere partij is”. Daarenboven is het voor haar duidelijk, dat partijvoorzitterschap en kandidatuur voor het kanselierschap bij één en dezelfde persoon zouden behoren te berusten.
Kramp-Karrenbauer kondigde letterlijk aan, dat ze “deze zomer het proces van de kandidatuur voor het kanselierschap zou willen organiseren, de partij verder op de toekomst voorbereiden en vervolgens het voorzitterschap van de partij ter beschikking stellen”. Bondskanselier Merkel bedankte Kramp-Karrenbauer voor haar werk en sprak de wens uit, dat zij in het kabinet blijft als minister van defensie.’
Het hierboven geschrevene geeft de recente, met elkaar overeenstemmende meldingen weer uit een hele serie van persdienstmeldingen en kranten-notities, zodat men er gevoeglijk van mag uitgaan, dat de kern van de boodschap hierop neerkomt: AKK geeft het op.
Mijn God, ben ik me daar even van geschrokken!Eigenlijk zou ik nu weer moeten kunnen slapen. Maar ik, tegenstrijdig mens, ben partout niet tevreden met de boodschap. En dat heeft zo zijn redenen. Laten wij de zaak eens nader bekijken:
– De CDU (-top) ziet dus “een onopgehelderde relatie van delen van de CDU met AfD en Linksen”, zo heet het. Aha, zo begreep ik, beide partijen zijn vermoedelijk even erg – maar alleen Die Linke is tot regeren in staat (omdat Merkel dat zo wil: De één (Die Linke) is een voortzetting van de Muur-moordenaarspartij SED en bivakkeert op de door haar verborgen miljoenen, de andere (de AfD) heeft geen moordenaarsverleden en – voor zover ik weet – ook geen bevel tot schieten, noch op dit moment, noch ooit, en zeer zeker ook geen verborgen miljoenen.
– Maar, zo begrijp ik verder, de ene (Die Linke) is politiek-correct – waardoor in alle ernst toch één van hen met gedoging van de CDU tot minister-president kon (moest?) worden gekozen. De ander (de AfD) is politiek in-correct en behoort van meet af aan tot de politieke zelfkant. Met vieze kinderen speel je niet.
Laten we dat liever voor wat het is; want het AKK-bericht vanuit het presidium heeft immers nog meer te bieden:
Zij, de erkende mislukte, en niet-erkende overvraagde, de tegen heug en meug door (stief)mama betuttelde provinciale grootheid volgt waarschijnlijk de roep der voorzienigheid naar terugtreding – en nieuwe ordening. Jazeker, nieuwe opzet! Uitgewezen door haar falen wil ze vervolgens toch nog de vrouwenonderneming tot een einde brengen en een “waardige overgang” bewerkstelligen.
Als het niet zo ernstig (en bitter) zou zijn, zou ik me kapot lachen. Zij dus, AKK van de Saar, wijst voortaan – tenminste inde komende maanden – het verbaasde, maar nietsvermoedende partijvolk de weg naar een nieuwe, glorierijke toekomst: Ze wil “het proces van de kandidatuur voor het kanselierschap organiseren, de partij verder voorbereiden op de toekomst en vervolgens het voorzitterschap van de partij ter beschikkung stellen”. Ik grijp de gelegenheid aan om een nieuwe ervaring te mogen beleven en getuige te worden van een revolutionair schouwspel: De verliezer – nauwkeuriger uitgedrukt: De verliezerin – legt aan de opvolger/-ster de weg naar nieuwe successen uit. Dat de exercitie moge slagen! (Intussen behoud ik hierover zo mijn twijfels.)
Ik ben echter met de melding over de woorden van AKK in het presidium nog niet aan het eind:
– AKK wil Bondsminister van defensie blijven. Wat krijgen we nú? Als ik ben mislukt als leidende kracht, zegt het fatsoen mij: “Ga dan ook!” Maar zij, de allang mislukte CDU-voorzitster, wil zichzelf nog snel voor het “exit” verzekeren van een vetbetaalde sinecure en minister van defensie blijven. Mama zal dat accepteren; want met dergelijke methodes verzekert z i j zich van afhankelijke, kruiperige klaplopers.
Vrienden, ik ben nog niet klaar. Het zelfverheffingsdrama heeft nog een punt ter afsluiting van een dimensie van groot opschep-gehalte. In het bericht vanuit het presidium heet het tot slot, klein en verscholen, maar niet te negeren:
“Bondskanselier Merkel bedankte Kramp-Karrenbauer voor haar werk…”
Ik sla steil achterover! De CDU-Bondsvoorzitster AKK kondigt haar terugtreden aan, en de kanselier bedankt haar. Haar heb je weer: L’état c’est moi! De Bondskanselier heeft qua positie in de CDU niets, maar dan ook totaal niets te zeggen, noch te loven, noch te laken. Dat is namelijk de taak van het partijregime. Daarvan maakt Merkel allang geen deel meer uit – maar de hof-klaplopers billijken blijkbaar als niet-betrokkenen, dat zij (Merkel) zich mengt in de interne aangelegenheden van de CDU.
Aldus merken zelfs politiek onwetenden, waar Abraham de mosterd haalt en wie het in deze republiek voor het zeggen heeft. Een echte bananenrepubliek zou het zeker niet pikken, met haar vergeleken te worden. Duitsland 2020 doorstaat deze vergelijking niet eens.
Door: Peter Helmes.
Vertaling: Theresa Geissler.
Bron: https://conservo.wordpress.com/2020/02/10/akk-gibt-auf-und-die-kanzlerin-gibt-sich-huldreich/
Theresa's visie 