Door: Albrecht Künstle
De hernieuwde verkiezing van Bodo Ramelow tot minister-president van Thüringen zou rekenkundig al problematisch geweest zijn, want zijn rood-rood-groene coalitie heeft bij de laatste verkiezingen de meerderheid in het deelstaatparlement verloren. De sterkste partij werd DIE LINKE, die echter met de plaatselijke splinterpartijen SPD en Verbond-Groenen met slechts 8 en 5 zetels samen wenst te gaan. De op twee na sterkste partij CDU zou de minister-president kunnen leveren, ware er geen sprake van hun besluit “Niet met de randpartijen”. Het probleem is, dat de CDU uitgereken de twee sterkste partijen, LINKE en AfD, tot randpartijen heeft verklaard, niet bijvoorbeeld desplinterpartijen SPD,FDP en Verbond-Groenen. Alle drie tezamen leveren ze minder stemmen op dan de AfD.
In zoverre was de verkiezing van FDP-kandidaat Kemmerich niet minder uitgepakt, omdat deze partij, net als het Verbond-Groenen de kleinste fractie vormt. En zo kwam het, dat de keuze in de derde verkiezingsronde op Kemmerich viel – en de verliezende fracties allemaal van hun wolk af vielen. Vanaf dit ogenblik nam de mediële vuilspuiterij-campagne zijn loop. En de stijgbeugelhoudster van Ramelow smeet de gekozen minister-prsident haar bos bloemen voor de voeten. Een dergelijk gedrag kennen we eigenlijk alleen uit de VS, waar de toespraak van de president door de bazin van de “Democraten”voor het oog van de camera demonstratief werd verscheurd.
Hier dient echter het spraakgebruik, door welke de media en de zelfbenoemde goedmensen der natie zich laten meeslepen, ter discussie worden gesteld:
Taboe-doorbreking. Wil dit zeggen, dat men zich door bepaalde afgevaardigden niet laat kiezen? Dan zou men dezen toch eenvoudiger het stemrecht kunnen ontnemen? Of nog eenvoudiger: de tegenpartij verbieden, zoals Hitler het deed? Of, zoals in India, dergelijke mensen tot de kaste der onaanraakbaren verklaren?
Onvergeeflijk. Zo’n beschuldiging zou b. v. niet van een “christelijke” partij afkomstig kunnen zijn, aangezien vergeving deel uitmaakt van hun pretentie. Van welke partij ging dat ook alweer uit en door wie?
Gebrek aan leiding. De roep om leiding heeft alleen zin, als men zelf niets meer weet te bedenken en men zich liever wil laten leiden. Is het weer zover, dat wij een leid(st)er nodig hebben?
Crisis. Dit woord wordt nagenoeg inflationair voor alles gebruikt. Hebben wij dan weer eens een echte crisis nodig, om wederom passender met dit begrip om te gaan?
Catastrofe. Kinderen en jeugdige kiezers, die in de krant in verband met verkiezingsresultaten dergelijke betitelingen lezen, zouden weleens het respect voor een echte catastrofe kunnen verliezen.
Aardverschuiving. Is het een aardverschuiving, wanneer een verkiezing anders uitpakt dan de partij-strategen uit Berlijn het van tevoren hadden afgesproken? Dan zou men toch eenvoudig het stemgebeuren kunnen afschaffen?
Fascisten. Sinds een rechtertje (niet in een belangrijke zaak, maar in het kader van een eenmalige verordening onlangs https://www.danisch.de/blog/2020/02/09/fake-news-das-gerichtsurteil-jemanden-als-faschisten-zu-bezeichnen/#more-34025) demonstranten toestemming gaf, bepaalde personen van een bepaalde partij Fascisten te noemen, wordt daarvan ongeremd gebruik gemaakt. Thans is er blijkbaar voor “iedereen” sprake van een rechtszekere licentie voor het oproepen tot moord. Bijna geen politicus en geen mediële opiniemaker laat deze nieuwe gelegenheid na, om hun verbale gif te spuiten.
Tot nu toe was ik bang voor het Fascisme, was ik tot een paar jaar geleden eerder links georiënteerd en een tegenstander van deze vorm van heerschappij, van het schrikbarende regime der Nationaalsocialisten.
Als nu ook al mensen van de AfD tot Fascisten worden verklaard, loop ik het risico, de angst voor ècht rechts- of links-Fascisme te verliezen. En daarin sta ik vermoedelijk niet alleen.
Door: Albrecht Künstle.
Vertaling: Theresa Geissler.
Bron: https://conservo.wordpress.com/2020/02/11/zur-oeffentlichen-rhetorik-auf-die-kemmerich-wahl-in-thueringen/#more-26877
Theresa's visie 