Door: Albrecht Künstle
15 jaar na de grote hulpactie van de christelijke landen is alles vergeten – de christelijke minderheid is in toenemende mate blootgesteld aan getreiter. Een gastbijdrage van Albrecht Künstle.
Het gebeurde eind december 2004, toen Sri Lanka, Thailand en Indonesië werden geteisterd door een verschrikkelijke Tsunami. 280.000 mensen verloren het leven.Het ergst werd de indonesische provincie Atjeh getroffen. Onze Duitse regering zegde de islamitische regering onmiddellijk 500 miljoen euro toe. Ik raadde toen al aan: Laat toch eerst eens de islamitische aardolielanden een hulpbedrag moemen en leg vervolgens dezelfde som er bovenop. Maar tevergeefs. Dinnen vijf dagen droegen de Duitsers 124 miljoen euro extra bij, in de weken daarop werden nog eens 500 miljoen aan particuliere bijdragen binnengehaald https://www.aerzteblatt.de/archiv/47554/Ein-halbes-Jahr-danach-Die-Spendenflut-nach-dem-Tsunami.
Vanzelfsprekend boden tevens de Duitse kerken en hun hulp-organisaties daadkrachtig hulp, hoofdzakelijk het katholieke Charitas International.Ook andere westerse landen met een christelijke bevolking schoten de overwegend islamitische slachtoffers ter hoogte van miljarden te hulp.
15 jaar later: Open Doors, in dienst van de vervolgde christenen over de hele wereld, ziet zich genoopt, met zijn maart-nummer van 2020 de momentele situatie van de christenen in Indonesië in herinnering te brengen, aan welke groeiende vijandelijkheid er dreigt. Uittreksels uit pagina 3:
“Het land met de wereldwijd grootste islamitische bevolking stond lange tijd bekend om het vreedzame samengaan van verschillende religies. Maar de laatste jaren is de druk op de christenen (ongeveer 12% van de bevolking) gestaag toegenomen. De feitelijke reden daarvoor is de toenemende radicalisering onder de moslims in het land.”
Zoals in vele andere islamitische landen komt de vijandelijkheid tegenover de christelijke minderheid niet van de kant van de staat. Men streeft naar een constitutie met vrijheid van Godsdienst – maar alleen op papier. Het vuile werk van de christenbervolging wordt aan militante groeperingen overgelaten – en de handen worden gewassen in onschuld. En men gelooft zijn ogen niet:
“Het sterkst getroffen door vervolging zijn de christenen in de provincie Atjeh, waar de Sharia geldt, maar ook in andere gebieden worden ze in toenemende mate geconfronteerd met een strikte vorm van de Islam. Extremistische islamitische groeperingen winnen steeds meer aan invloed. Ze kunnen honderdduizenden mobiliseren, zoals bij de protesten van eind 2016 tegen de toenmalige christelijke gouverneur van Djakarta.”
De terreur-afweer kan aanslagen op kerken door individuele strijders (?) niet verhinderen. De aanslagen op drie kerken in Soerabaya op Java in 2018 werden door een “familie” gepland en uitgevoerd. Op de scholen laten de meeste leraren geen andere religies toe dan de Islam. Hetzelfde aan de universiteiten,die voedingsbodems zijn voor islamistisch- extremistische ideologieën. Een bedenkelijke ontwikkeling zijn daarnaast de zogeheten Sharia-wooncomplexen, waar niet-moslims geen huizen kunnen kopen of huren. In de laatste jaren zijn in en om Djakarta 81 van dergelijke wooncomplexen ontstaan en de vraag ernaar stijgt.
Open Doors verzoekt om van 1-6 maart te bidden voor de in het nauw gebrachte christenen van Indonesië. Van 6-8 maart doen jongerengroeperingen dit. Dat is goed, dat heeft nog nooit kwaad gekund.
Waar ik eveneens om zou willen verzoeken: Er over na te denken, hoe de situatie bij ons, 15 jaar na de “Tsunami” van 2015, zal zijn, als “de Moor zijn schuldigheid heeft gedaan”. Zal de golf van hulpvaardigheid door de staat en grote delen van de bevolking dan eveneens zijn vergeten en omslaan in vijandelijkheid? Bidden wij ervoor, dat de geschiedenis van Indonesië zich niet bij ons herhaalt. Het zijn nog slechts tien jaren tot het Uur der Waarheid.
Door: Albrecht Künstle.
Vertaling: Theresa Geissler.
Bron: https://philosophia-perennis.com/2020/03/01/der-angeblich-liberale-indonesische-islam-laesst-die-maske-fallen/
Theresa's visie 