Door: Peter Helmes
Iedereen praat over het Coronavirus. Ik ook. En waarom ook niet!
Deze nieuwe gesel van een overmoedig geworden mensheid heeft ons weer eens twee fundamentele inzichten voor ogen gehouden:
1.) Wij kunnen niet alles!
2.) Wij redden dat – niet!
Daarom is het zinvol, eens pas op de plaats te maken en er over na te denken, wat dat voor ons betekent, voor ons, die (naar het schijnt) “alles in de hand hebben”, op alles voorbereid zijn, steeds een antwoord vinden – en onszelf plotseling, zeer bruut, terugvinden in een werkelijkheid, die wij totaal niet meer kenden; want wij leven al te lang in een schijnwereld, die ons voorspiegelt, dat alles maakbaar is – aangevoerd en verleid door een kanselier, wier inhoudsloze mantra sinds jaren luidt: “Wij redden dat.”
Steeds duidelijker wordt vanuit haar door egomanie vervormde gedrag zichtbaar, dat het haar totaal onverschillig is, of wij “het” redden – in elk geval zolang zij weigert, aan dit zinnetje ínhoud te geven. Dus: Wat “redden wij”? – En wat redden wij niet?
Het tweede deel van de vraag riekt de heersenden zeer naar gebrekkige onderwerping, naar insubordinatie; want vanzelfsprekend verlangt de Merkelse tijdgeest een luidkeels “Ja” op “Wij redden dat”. Niet alleen dat! Wie denkt, dat het níet zou gaan, laadt de verdenking van hoogverraad op zich.
En nu DIT! Merkel was (voelbaar) minstens een hele week lang onder water. Klaarblijkelijk ontbreken haar de antwoorden op de brandende vragen van dit moment, die slechts uiterlijk verband houden met het coronavirus en in werkelikheid de totale hulpeloosheid van deze kanselier en haar entourage aantonen tegen nieuwe risico’s en nieuwe uitdagingen.
Het Coronavirus legt de nalatigheden van de regerig-Merkel genadeloos bloot. Ontbrekende voorbereiding op crisissen, ontbrekende afspraken met de deelstaten en, wat nog veel zwaarder weegt, niet toereikende afspraken met de Europese buurlanden – eigengereidheden, die door haar knechten worden verkocht als tekenen van kracht, maar in de realiteit de toets niet doorstaan.
Weg uit de droom van “Europa grenzenloos!”
Geen wonder, want voor Merkel gold tot “5 over 12”: “De deuren blijven open!” – terwijl het voor onze buren allang duidelijk was, dat wij de grenzen onder controle moeten houden. Kort en Goed: Weg uit de droom van “Europa Grenzenloos!” Er zijn weer grenzen en die dienen te worden behouden! Terwijl de duitse kanselier doorzwatelt van “dat wij ons niet mogen afscheiden”, sluiten onze buren àf. Wij verzamelen de risico’s en vermeerderen ze op die manier, de buren beschermen zich ertegen.
Hiermee gaat Merkel in tegen één van de belangrijkste geboden van verantwoordelijkheidsbewuste politiek:
De veiligheid van zijn burgers is de eerste taak van een staat!
Hiertoe staan de staat navenante organen ter beschikking: Grenspolitie, grensbescherming en grenzen. Nu wreekt zich Merkels voornaamste fout, namelijk: te denken: “Wij kunnen toch de grènzen niet sluiten!” en daar naar te handelen.
Merkel, ingeburgerd in de socialistische DDR, toont daarmee aan, dat ze het functioneren van een democratische rechtsstaat niet begrepen heeft. De democratische rechtsstaat behoeft – een hééft – wetten, die onontbeerlijk zijn om met elkaar te leven met zo min mogelijk wrijvingen. Vandaar dat de rechtsstaat GRENZEN stelt – ook voor zijn heersende klasse, ook voor mevrouw Merkel.
Het is tijd om weer eens na te denken – bijvoorbeeld over dat het er niet alleen om gaat, wat er gaande is, maar tevens over hou de wereld zou kúnnen zijn. De beslissende kracht van het denken reikt oneindig veel verder dan de bewijzende kracht van het weten. Dit denken leidt ons tot (denkbare -sic!) antwoorden naar de zin van het geheel, naar ons “waar vandaan” en “waarheen”. Wij, echter, hebben het verleerd om te vrágen. Wij consumeren – gedachtenloos. En raken nu in paniek, omdat een virus ons dreigt wakker te schudden. De dromen van Europa spatten uiteen.
Iets meer rust, iets meer reserve, iets meer beteugeling zou ons allemaal goed doen. Paniek helpt niets, maar werkt aanstekelijk – En daarmee begint een duivelse kringloop. Wie zich tegen de gevaren van een dergelijke kringloop niet heeft gewapend,, verliest zijn oriëntering. Voor oppervlakkige waarnemers gold Merkel als een voorbeeld van een politieke leidster, die ‘het’ in zich had. Wat een vergissing! Haar vermeende “het-in-zich-hebben” was altijd al niets dan gecamoufleerde onzekerheid – de uiterlijke kentekenen, daarop van toepassing: volledig afgebeten vingernagels en -toppen. Honi soit qui mal y pense!
Niets is zonder alternatief
De uitkomst moet voor Merkel heel ernstig zijn (dat zal ze tegenover ons echter nooit toegeven): Haar tweede mantra, “Mijn politiek is zonder alternatief”, is eveneens uit elkaar gespat. En dát doet buitengewoon pijn. Want het berooft de duitse kanselier van haar sinds jaren stijf en strak beweerde leidende rol in Europa.
Nu staat de kanselier daar naakt, zonder kleren. De stier, op wiens rug rijdend zij het oude Europa wilde platwalsen, heeft de dame van Europa afgeworpen. Zij heeft de strijd verloren! Het was de laatste jaren nog slechts de verkrampte strijd om haar vermeende erfgoed als “Kanselier van de Open Grenzen”.
Ze heeft het land verspeeld, ze heeft zichzelf verspeeld – en ze heeft daarmee tevens haar plaats in het Guinness’Book of Records van betekenisvolle staatsbestuurders verspeeld. Een spookgestalte is uit elkaar geklapt.
Door: Peter Helmes.
Vertaling: Theresa Geissler.
Bron: https://conservo.wordpress.com/2020/03/15/sonntagsgedanken-merkel-und-die-grenzen-des-hochmuts/#comment-57878
Theresa's visie 