Door: David Berger.
De Corona-crisis zal niet alleen op het totale seculiere vlak – van de economie tot en met de geloofwaardigheid van de politiek – zware beschadigingen achterlaten, het tekortschieten van de katholieke kerk ten aanzien van de epidemie vormt één van de ernstigste dieptepunten van haar hele geschiedenis tot nu toe. Nooit tevoren, niet eens in tijden van zware besmettelijke ziektes en oorlog, heeft de kerk de gelovigen zo in de steek gelaten als in de laatste maanden.
En zo is de Corona-crisis tot lakmoesproef geworden voor de geloofwaardigheid van momentele kerkvertegenwoordigers en tevens voor ons geloof, die ons allen een schrikwekkende spiegel voorhoudt.
De eerste bisdommen lasten Sacramentsprocessies af
En verschillenden, die zichzelf in de spiegel bekijken, schijnen met dit beeld volkomen tevreden te zijn. Zo neemt – hoewel ambtelijke instanties voor de kerken zowat de rode loper hebben uitgerold – het houden van openbare erediensten maar mondjesmaat toe.
Bijna krijgt men de indruk, dat de geestelijken niet veel zin hebben om überhaupt door te gaan. Nadat men voor de eerste keer in de hele geschiedenis van de kerk het Paasfeest praktisch heeft laten uitvallen, lasten nu reeds – vele weken voor het eigenlijke gebeuren – de eerste bisdommen schaamteloos de sacramentsprocessies af.
Aldus wordt Corona de welkome aanleiding om het allang verloren gegane geloof in het sacrament der eucharistie ook praktisch om te zetten. En tegelijkertijd een traditie, die zoals bijna geen andere staat voor de openlijke levensbetuiging der Catholica in het Avondland, weg te strepen.
Daarbij passen ook de nagenoeg pijnlijke tot blasfemische vormen, waarin tegenwoordig op veel plaatsen de Heilige Communie wordt toegediend.
Nooit eerder in haar geschiedenis…
Ons Citaat van de Week komt derhalve van de internetsite “Summorum Pontificum”, die de kern van het probleem ter sprake brengt:
“Ernstiger voor het zielenheil, voor de geestelijke en de psychische dispositie der gelovigen, is echter de omstandigheid, dat in het teken van contactverboden en hygiënemaatregelen ook vele zieken en stervenden de troost en de genade der sacramenten en de begeleiding van een priester of een familielid bij hun laatste ademtocht moesten ontberen. Nooit eerder in haar geschiedenis heeft de kerk geslikt, dat haar deze primaire dienst van naastenliefde werd verhinderd – en zelden eerder heeft door en door materialistische samenleving zo openlijk laat blijken, dat voor haar alleen het louter animale leven in zijn meest primitieve vorm geldt als waardig om te behouden, en dat haar elk begrip voor het eigenlijke wezen van de menselijke existentie ontglipt. Zo hangt deze samenleving haar stervenden vooralsnog aan alle slangen van de Intensive Care, om ze vervolgens alleen, ongetroost en on-verlost te laten sterven. De cijfers der infectie-statistiek en het algemeen welzijn verlangen het.
Was er nog iets? De ziel kan in elk geval sinds de politieke dwangmaatregelen van de afgelopen weken doorgaan voor ambtelijk afgeschaft of tenminste voor onbelangrijk verklaard – net zoals met de geforceerde migratiepolitiek van de laatste jaren immers ook reeds “cultuur” als bestempelend element van het menselijke Zijn voor irrelevant werd verklaard. Het begrip “haardenimmuniteit” krijgt zo een geheel eigen betekenis: Ook bij slachtvee telt slechts het aantal koppen.
Sacramenten – de ziel van de kerk
Hier kan het hele artikel ( in het Duits – vert.) worden nagelezen: Sacramenten – de ziel van de kerk http://www.summorum-pontificum.de/themen/glaubenskrise/1837-sakramente-die-seele-der-kiche.html
Door: David Berger.
Vertaling: Theresa Geissler.
Bron: https://philosophia-perennis.com/2020/05/15/corona-krise-das-schwere-versagen-der-kirche-dauert-an/
Theresa's visie 