Als politieagenten bij ons ooit eveneens zullen doordraaien

Door: Albrecht Künstle

Denken over de dood van een zwarte man in Minneapolis en over wat ons te wachten kan staan

De dood van een zwarte man door een groep Amerikaanse ‘cops’ leidde inde VS tot burgeroorlog-achtige toestanden zoals men in de media te zien krijgt. En als er ergens op de wereld herrie is, slaat dat al gauw ook naar Duitsland over. Met de strijdkreet, Bestrijd het racisme vinden duizenden elkaar telkens weer, teneinde niet alleen een gezindheid of groepering tot vijand te verklaren, maar ook met genoegen op de politie in te beuken – niet slechts verbaal, maar met massief geweld. Dit veelvuldige geweld wordt echter gretig gelegitimeerd, door de media zelfs gepropageerd ter ondersteuning, doordat geplande samenscholingen in ieder nieuwsbericht kenbaar maken, in welke steden het “er op los” zal gaan.

Ik was er verrast over, dat dergelijke overtredingen in de VS, zij het ook zelden, nog voorkomen. In de Badische Zeitung was er sprake van een speciale pagina, waarop meer dan 100 jaar moest worden teruggegrepen om één pagina met dodelijke gevallen te vullen. Uit een rapport van 2014: “De samenstelling van de politie representeert niet de bevolking . Terwijl in Cleveland 53 procent van de burgers zwart is, zijn slechts 25 procent van de agenten Afro-Amerikaans. Een onevenredige verhouding, zoals men in vele Amerikaanse steden tegenkomt. In Ferguson waren in augustus, toen Michael Brown stierf, zelfs slechts drie van de 53 agenten zwart, hoewel het percentage zwarten onder de bevolking iets van 75 procent bedraagt.”

Maar dat is niet typisch. In New York was het percentage zwarte cops met een krappe 17 procent maar weinig lager dan het bevolkingspercentage van 22,6 procent. En in de overige staten is de politie bijna in handen van de zwarten. De blanken vormen 60 procent van de bevolking, maar slechts30 procent van de politie-krachten. Sinds Obama zijn de zwarten binnen de Amerikaanse politie oververtegenwoordigd en men vraagt zich af, waarom de individuele cordons niet gemengd zijn. De vier doorgeslagen cops waren allemaal blank.

De politie wordt in de openbare waarneming – aangebracht door de media – gebrandmerkt als bolwerk van geweld, hoewel zij deze in de regel gebiedt, zich in te houden. Zo ziet het dodelijke geweld in de VS (uit het Crime report 2013 van de FBI) er uit : Allereerst richt het geweld zich eens niet tegen andere “rassen”, maar blijft binnen de groepering der zwarten. Per miljoen doodden 54 zwarten hun eigen mensen. Hetzelfde onder de blanke bevolking. Per miljoen vielen om en nabij de 10 blanken ten prooi aan blanken. 9,83 blanken uit één miljoen werden vermoord door zwarten; omgekeerd werden 0,77 zwarten per miljoen gedood door blanken, dus om en nabij 13 keer zo weinig.

Ook bij het dodelijke politiegeweld sinds 2015 ziet het er zo uit: 2.412 blanken kwamen om het leven door toedoen van cops, bij de zwarten waren het er 1.262. Nota bene zijn de blanken bij de politie in de minderheid, overwegend zwarte cops zouden de trekker overgehaald kunnen hebben. Als moord en doodslag de meest extreme vormen van racisme zijn, wie waren dan de racisten? In elk geval zijn uitsluitend de dodingen van zwarten door blanken regelmatig een kwestie van “rassenonlusten”. Het doden van blanken door zwarten wordt buiten het gezichtsveld voltrokken, blanken gaan voor hun eigen mensen niet de straat op.

Eén van mijn lezers uit Noord Carolina schreef me: “Ja, het is beangstigend. Niemand weet, hoe het verder zal gaan. De angst is tastbaar. Als men al eens een persoonlijk gesprek kan voeren, drukken deze gesprekken allemaal angst uit. Deze zinloosheid leidt bij iedereen tot angst.”

En bijna alles waait over enkele jaren van de VS over naar ons, gedeeltelijk des te heviger. Dat zou ook zo kunnen zijn bij de relatie politie – burger, want daarbij is bij ons sprake van eigenaardigheden. In tegenstelling tot de VS met een percentage Afrikanen van 13,5 hebben wij weliswaar “slechts” een percentage van 5,5 procent van het zwarte continent. Maar: Anders dan in de VS hebben wij in Duitsland b. v. bijna drie miljoen inwoners van Turkse afkomst. Zij maken meer dan drie procent uit van de bevolking, onder hen met migratie-achtergrond een kwart. En het aandeel met een Turkse achtergrond in de bevolking is b. v. in de Berlijnse politie tien keer zo hoog.

Het probleem daarbij: Turken en zwarten mogen elkaar niet erg. Dit wordt niet alleen aangetoond, doordat deze clans steeds weer opnieuw de drugszônes afbakenen en opdelen. Of in bepaalde etablissementen en wijken het alleenzeggenschap willen hebben. Dat is echter niet het enige. Wie op dit punt stelt, dat de criminaliteitsscene bij ons niet als maatstaf kan worden genomen:

Dan werpen wij een blik op Turkije, om te zien of er daar sprake is van problemen tussen Turken en zwarten. Allereerst de goede boodschap, dat er geen problemen zijn – omdat er daar bijna geen Afrikanen zijn. Als erkende minderheden in Turkije noemt Wikipedia als volksgroeperingen de Armeniërs, Grieken en Joden, daarnaast komen dan zes niet-erkende minderheden. Wordt het zoekwoord “Afrikanen” of “zwarten” ingetikt, dan verschijnt rood – niets gevonden. Dit bewijst, dat de beweerde onverdraaglijkheid tussen Turken en zwartengeen subjectieve natuur is, maar boekdelen spreekt. Daarnaast: Christenen gelden noch als niet-erkende, noch als erkende minderheid.

En stel je nu eens voor, dat over jaren het percentage aan zwarte gasten van Merkel en haar hulptroep Carola Rackete en Co. tien procent bedraagt – en een derde van de politie van Turkse afkomst is. En dat er vervolgens een politie-eenheid moet uitrukken vanwege iemand, die niet alleen “zwart’ hier is, maar er ook zo uitziet. En dat de politieagent van Duitse afkomst ter plaatse ziek wordt en moet worden vervangen door een tweede collega met migratie-achtergrond. Dan zou ik niet in de schoenen van welke zwarte dan ook willen staan. De cop en zijn slachtoffer in Minneapolis schijnen als vroegere werknemers in een bar een persoonlijke rekening te vereffenen hebben gehad. Ik verwed er wat op, dat de overbruggingsperiodes tussen de politie-inmengingen geen jaren zullen duren, zoals in de VS. Bij ons is het “agenten rammen” bijna een Groen-linkse volkssport geworden, ooit, wanneer dan ook, zullen ze terugslaan.

Door: Albrecht Künstle.
Vertaling: Theresa Geissler.
Bron: https://conservo.wordpress.com/2020/06/10/wenn-polizisten-einmal-auch-bei-uns-ausrasten-werden/