Door: Redactie Jouwatch.
Deze scène zou zó afkomstig kunnen zijn uit een film van Otto (Waalkes; Duits komiek en komisch filmacteur – vert.). Ze laat zien, wat politici en bureaucraten in hun Corona-paniek allemaal hebben aangericht.
Ik: “Ik zie, dat hier weer tafels en stoelen staan om koffie te drinken?”
“Koffie met melk en suiker?”
Ik: “Twee alstublieft, allebei met alleen melk.”
Bakkerij-werkneemster ontdekt, dat ik geen mondkapje op heb: “Zitten mag alleen met een mondkapje!”
Ik (wil juist een mondkapje opzetten en bedenk me): “Hoe moet ik drinken met een mondkapje op?”
Werkneemster: “Aan de tafel mag U het mondkapje afdoen.”
Ze schuift me een kartonnen beker met deksel toe.
Ik rol met mijn ogen, draai me om en wil gaan zitten met de beker.
Professionele brooddeegverkoopster: “U moet de vragenlijst nog invullen!”
“Vragenlijst?”
Werkneemster: “DE vragenlijst!” Ze wijst op een DINA4 blaadje.
Ik zie meer dan 16 kolommen op het blad, alles wordt nagevraagd, naam, adres, telefoonnummer, E-mail, naam van de begeleidende persoon enz.
Ik: “En DAT moet worden ingevuld om hier in de winkel koffie te drinken?”
Werkneemster(lichtelijk nerveus): Ja, dat is verplicht!”
Ik: “En DAAR houdt iedereen zich aan?” Ik ben stomverbaasd.
“DAT IS VERPLICHT! DAT MOET.” Zo langzamerhand klinkt ze lichtelijk ontstemd.
“Oké, dan drinken we de koffie wel uit de hand op – buiten in mijn auto.”
“DAT FORMULIER MOET U EVENGOED INVULLEN!” Weer schuift ze me het formulier toe.
Ik schuif het formulier weer terug. “Nee, dat gaat tegen mijn principes in.”
“Dan kunt U hier geen koffie drinken!”
Intussen heb ik de koffie nog steeds in de hand.
“Dat wil ik ook niet eens meer. Ik drink hem wel ergens anders.”
Zij (vertwijfeld): “U moet het formulier invullen.”
Ik: “Maar ik wil niet, dat iedereen weet, waar ik woon en ook nog mijn gegevens heeft.
Broodspecialiste: “Maar dat is verplicht. Dat moet.”
“Mag ik nu alstublieft de koffie afrekenen, die U me al gegeven heeft?
“Maar het formulier…”
“Dat kunt U wat mij betreft zelf invullen, bedenk maar wat, word creatief.”
Ze staart naar de lege vragenlijst en vraagt zich duidelijk af, wát te doen.
Aangezien zij geen sjoege geeft, rekent haar jongere collega naast haar mijn koffie af. Ik bedank en ga naar buiten.
Vijf minuten later zit ik naast mijn auto op een schommel (een heerlijke schommel, waar ik altijd graag op zit), en daar staat opeens de professionele gistdeegkneedster naast me en vraagt mij en mijn begeleiding: “Ik moet nog weten, of U tot één huishouden behoort?”
“U weet toch helemaal niet, wie ik ben?!”
Onder haar mondkapje zuigt ze hoorbaar lucht op.
“Dat gaat zomaar niet, dat is verplicht!”
Nu had ik er genoeg van. Ik deelde de broodjes bakkende vrouw mee, dat ze van mij geen gegevens krijgt, aangezien ze mij vanaf nu als klant heeft verloren.
In aansluiting zijn mijn moeder en ik daarop naar een café in Nederland gereden. Daar konden wij zitten als altijd – zonder mondkapje, zonder vragenlijst en zonder pesterige werknemers, die gewillig de bevelen van de Kanselier-voor-eeuwig uitvoeren.
Het is gewoonweg gekkenwerk, wat er in Duitsland plaatsvindt.
Door: Redactie Jouwatch.
Vertaling: Theresa Geissler.
Bron: https://www.journalistenwatch.com/2020/06/11/gestern-morgen-baecker/
Theresa's visie 