Door: David Berger.
Als er in Duitsland één institutie is, die ten aanzien van de Corona-crisis haar absolute niet-systeem-relevantie en het geloof in de eigen overbodigheid buiengewoon geloofwaardig heeft bewezen, dan is dat de katholieke kerkbelasting-gemeenschap. Een polemiek.
Dit zeg ik als conservatieve katholiek, die de gelijkschakeling van de kerk met het systeem-Merkel sinds vele jaren bekritiseert en daar enorm onder lijdt. Dit zeggen intussen echter ook links-liberalen zoals de SZ-journalist Prof. Dr. Heribert Prantl. In een interview met Domradio https://www.domradio.de/themen/corona/2020-07-17/ich-war-noch-nie-so-enttaeuscht-von-der-kirche-heribert-prantl-uebt-harsche-corona-kritik-der-kirche heeft de omstreden journalist de gedragingen van de katholieke kerk in de Corona-crisis stevig onderhanden genomen.
Heribert Prantl: Wat de kerk biedt, is nogal gruwelijk
Hij merkt op: “Nooit was ik zo teleurgesteld in de kerk, als in de Corona-tijden. Ik vond de reactie van de kerk, van de officiële kerk, de diocesen, de bisschoppen en ook van vele gemeenten kleinzielig, bekrompen, terughoudend, te weinig, fantasieloos …
Ik herinner me de eerste Corona-zondag. Ik ging in Berlijn in St. Ludwig, een gemeente, waar ik erg op gesteld ben, naar de kerk en alle deuren waren gesloten. Wat was er buiten aangeplakt? “Wegens Corona gesloten”. Geen uitleg, totaal niets. Niet de mogelijkheid, om de kerk binnen te gaan of ergens te gaan zitten. Geen orgelmuziek. Niets, wat een vervanging voor een eredienst of om het nadenken, het bidden te ondersteunen.
Eerlijk gezegd vind ik alles, wat de laatste maanden van kerkelijke zijde officieel heeft plaatsgevonden, nogal gruwelijk. En ik denk, dat met deze kleingeestige en fantasieloze reactie de distantie tot de kerk eerder is toegenomen.”
Pasen alsof Jezus nooit opgestaan zou zijn
Ik heb, om het heel eerlijk te zeggen, soortgelijke ervaringen en dat niet in het zonder meer heidense als christelijke Berlijn, maar in het zogenaamd zo “heilige Keulen”. Op Palmzondag moest ik meer dan acht kerken in de binnenstad aflopen tot ik er één vond, die voor de gelovigen aan de kerkdeuren de gewijde palmtakken in een korf aanbood. Bij de andere kerken niets. Pasen ging aan de katholieke kerkbelastinggemeente voorbij, alsof Jezus nooit was opgestaan https://philosophia-perennis.com/2020/04/08/warum-der-kardinal-von-koeln-in-der-osternacht-die-domportale-oeffnen-wird/.
Ja, tamelijk gruwelijk, niet-geïnteresseerd in het zielenheil van haar gelovigen en er uitsluitend bezorgd over, dat de kerkbelasting-ontvangsten door Corona achteruit zouden kunnen gaan – dat was, wat ik – ook van de conservatieve – mensen van de kerk meekreeg. Natuurlijk volkomen subjectief, maar zelfs desondanks kenmerkend. En deze desinteresse van de meeste kerkmensen houdt aan. Afgezien van een paar individuele uitzonderingen, zoals de Berlijnse prelaat Goesche https://philosophia-perennis.com/2020/04/04/berlin-katholische-gemeinde-will-gottesdiensterlaubnis-zu-ostern-per-gericht-erzwingen/, die één van de weinigen was, die de indruk maakten, dat ze nog min of meer geloven in de belangrijkheid van hun “firma”.
In iedere fitnessstudio in Duitsland kan ik zonder vooraf te bespreken, zonder mondkapje, zonder minimum afstand en samen met talloze mensen in een ruimte, nauwelijks groter dan een zijkapel van de Dom van Keulen, zwetend en kuchend bij elke grote inspanning luidop door de studio jodelen. Bij het omkleden of douchen komt men zo dicht bij zichzelf, zoals in de voorgaande periode een heel volk tot hypochonders moest worden gedresseerd- en dat inmiddels, zonder dat wie dan ook zich zorgen maakt of hoeft te maken: De uitspraak “Corona was toch maar fake” valt hier steeds opnieuw te horen. Hier, waar men er nog niet van moet uitgaan, dat men door politici met afgebroken bankmanager-opleidingen in één groot bestand wordt vastgespijkerd, waartoe ook de BKA en de BVD toegang hebben.
Fitnessstudio in plaats van zondagsplicht
Geheel anders als het om de “bovennatuurlijke gezondheid gaat”, die volgens de leer van de grote kerkvaders toch de natuurlijke in het oneindige overtreft in betekenis en waarde: In dezelfde stad, waarin men in restaurants, sporthallen en supermarkten weer nauw bij elkaar komt, moet ik me – wil ik mijn zondagsplicht nakomen – via een programma op internet aanmelden, moet ik private details prijsgeven, waarvan ik niet weet wie ze in handen krijgt. Het zingen is mij streng verboden, evenals het zitten naast mijn partner. Is de kerkruimte met iets van 25 personen “overvol”, kan het zijn, dat men mij op onhoffelijke, blokwachter-achtige manier – zonder te vragen of ik dat überhaupt wil – in een kamer ernaast leidt, waarin door een krakende luidspreker het geluid van de eredienst wordt overgedragen. En ik de rest van de tijd de andere gelovigen kan bekijken, die eveneens hiernaartoe werden verplaatst. Dat er ook hier sprake is van lofwaardige uitzonderingen – bijvoorbeeld in één van de kerken uit mijn kindertijd, in Würzburg – wéét ik natuurlijk.
Ik wil mezelf hiervoor niet op de borst kloppen, maar het ook niet verheimelijken: De laatste weken ben ik ertoe overgegaan, op zondagmorgen voor de fitnessstudio te kiezen. Ik zou liegen, als ik niet toegaf, dat ik de keuze met bloedend hart gemaakt heb. Bij mij geheel persoonlijk wordt de onaangename indruk bevestigd, dat het falen van de kerk in de Corona-crisis duizendmaal zwaarder weegt dan bij de misbruikschandalen. De kerk, het “Huis vol van Glorie”, waar ik in geloof en waartoe ik mij beken in het Credo en bij de hernieuwing van mijn doopbelofte https://www.youtube.com/watch?v=CZ3SE5Aged0, schijnt in Duitsland in de brede realiteit niet meer te bestaan. Ze heeft blijkbaar reeds langer de poort gesloten, net op een tijdstip, waarop ze dringender dan ooit nodig was geweest.
Door: David Berger.
Vertaling: Theresa Geissler.
Bron: https://philosophia-perennis.com/2020/07/21/corona-versagen-der-kirche-schwerwiegender-als-bei-missbrauchsskandalen/
Theresa's visie 