Door: Theresa Geissler.
Duitsland, ons buurland, waarvan ik veel houd en dat momenteel met vrijwel dezelfde problemen te kampen heeft als Nederland – zogezegd van politieke- en migratieperikelen tot vrijheids-beperkende Corona-maatregelen – heeft niettemin één probleem minder: Het is geen monarchie.
En voordat de lezer hier laatdunkend zijn schouders over ophaalt: De strubbelingen van de afgelopen dagen hebben weer eens bewezen, dat dit, zeker in deze tijden, een actueel probleem is: Klein misschien, maar ergerniswekkend.
WA – ik weiger principieel om hem “de koning” te noemen, evenmin als zijn Argentijnse eega “de koningin” – volgde hier weer eens het patroon, dat wij al jaren van hem en zijn familie kennen: Van jongsafaan beschermd door zijn onmetelijk kapitaal en zijn van privileges aan elkaar hangende leventje, wat hem stekeblind heeft gemaakt voor de omstandigheden waar zijn volk dagelijks mee worstelt, dacht meneer nog wel even met vakantie te kunnen, uiteraard naar zijn luxe optrekje in het zonovergoten Griekenland. Tenslotte was de enige persoon aan wie hij verplicht was, dit mee te delen een goedlachse MP-met-slappe-knieën, die hem dan ook geen strobreed in de weg legde. Slechts aan het feit, dat de rest van de regering er min of meer door toeval achter kwam en zich minder flexibel toonde, was het te danken, dat er een stokje voor gestoken werd.
Maar ik zei het al: Het ging hier om een al jaren van WA bekend patroon: Uit de periode vóór zijn ‘koningschap’ staat ons nog duidelijk een soortgelijk geval bij, toen hij met droge ogen dacht, in een peperduur resort in het overigens armlastige Mozambique wel een vakantie-optrekje te kunnen kopen, waar hij mèt aanhang minstens eenmaal per jaar (liefst natuurlijk vaker) zou kunnen vertoeven: Relaxed tussen de groten der aarde (“his own people”) en vèr van ‘zijn’ klootjesvolk en hun dagelijkse beslommeringen. Ook dat is toen uiteindelijk niet doorgegaan: Het klootjesvolk bleek sinds de eeuwwisseling gelukkig wel íets kritischer en zelfbewuster geworden te zijn, en hun vertegenwoordigers íets meer bereid tot ingrijpen bij ‘verkeerd overkomende’ handelingen van de wereldvreemde, op dit punt stekeblinde “Oranjefamilie”. Decadent object dus maar weer van de hand gedaan. (Als troostprijs werd het vervolgens het genoemde ‘nederige’ stulpje in Griekenland, dat politek-economisch althans binnen de termen viel: Men kon de stakker toch moeilijk ertoe veroordelen, één van de andere riante vakantiehuisjes van de Oranje-goudfazantenfamilie in het zonnige zuiden te blijven bezoeken, waar hij uiteráárd allang op uitgekeken was!)
Dat zijn dan van die grotere ‘vergissingen’, die nu eenmaal direct in het oog lopen. Aangevuld met de meer onopvallende, waar de buitenstaander misschien op het oog niet altijd bij stilstaat, maar die bij nader inzien aan het ergerniswekkende plaatje bepaald niet weinig bijdragen:
Het feit, dat de koning ondanks al zijn miljoenen nog steeds geen cent belasting betaalt, terwijl zowel hij als zijn naasten gigantische toelagen opstrijken, die ook nog zowat ieder jaar worden verhoogd – de aangekondigde, belachelijk hoge toelage voor zijn puberdochter inbegrepen – móet bij de weldenkende buitenstaander toch de vraag oproepen: Waaróm in Godsnaam? Zeker, sinds het een publiek geheim is, dat hun privé-vermogen in de vele miljoenen, zo niet in de miljarden loopt. De schitterende juwelencollectie, waar de vrouwelijke leden van de koninklijke familie bij elke denkbare gelegenheid mee pronken, is hun privé-eigendom, waar ze bij andere soevereine koningshuizen vaak staatseigendom zijn. Gevoegd bij wat ze daarnaast, zowel in binnen- als in buitenland, aan onroerend goed bezitten, zou men denken, dat het betalen van vermogens- en tevens inkomstenbelasting langzamerhand wel op zijn plaats zou zijn…
Maar nee, tot op heden is dat er nog steeds niet door. Gevraagd naar de reden wordt men telkens weer doodgegooid met de zogeheten ‘praktische’ argumenten, dat daarvoor een grondwetswijziging nodig zou zijn, die de vereiste 2/3 meerderheid – zeker in de 1e Kamer – niet heeft. Het zal wel. Ik moet de lezer bekennen, dat ik me persoonlijk niet kan herinneren, wanneer een wetsontwerp in die richting ooit serieus door het parlement werd behandeld. Naast het eeuwige excuus, dat ‘er belangrijker zaken aan de orde zijn, die voorrang hebben’, staat ook nog vast, dat slapjanus Rutte ooit al te kennen heeft gegeven, “geen moeite met de uitzonderingsregels te hebben, gezien de bijzondere rol van de koning in ons staatsbestel”. Als meerdere parlementariërs – die voornamelijk, behalve binnen de VVD, binnen het CDA en de kleinere christelijke partijen gezocht moeten worden – deze mening zijn toegedaan, doet dat toch ècht denken aan een hardnekkig staaltje van Hermelijnkoorts!
Hermelijnkoorts – de uitdrukking werd ooit geïntroduceerd door de prominente republikein wijlen professor Hans van den Bergh – heeft als belangrijkste symptoom het vervallen in oeverloze verering en totale onderdanigheid, zodra men te maken krijgt met de ‘koning’ of met één van diens familieleden. Een kwaal, waaraan zo’n eeuw geleden naar schatting nog zo’n 95% van de bevolking leed, nu wellicht heel wat minder, maar die, zoals gezegd, hardnekkig blijkt. Een nevenverschijnsel is het absolute waandenkbeeld, dat men qua status zèlf groeit, naarmate men zich maar genoeg opwerpt als persoonlijke beschermer van de vorst(in) in kwestie en navenant zijn/haar hielen likt.
Dat dit als bewindsman niet gaat zonder een dubbele maatstaf aan te leggen, één voor de vorst(in) en één voor de medeburgers (in koninklijk jargon: “onderdanen”), moge duidelijk zijn. Lubbers heeft er achteraf ten tijde van Beatrix al last van gehad, maar had het geluk, dat één en ander door haar kennelijke zuinigheid (haar aangeboren arrogantie is dan weer een ander verhaal) naar buiten toe minder opviel. Slapjanus Rutte ziet zich thans geplaatst voor de extravagantere inslag van WA, die helaas voor hem minder goed kan worden verdoezeld – evenmin als het feit, dat ‘koning Pils’ op zijn eigen wijze in gelijke mate lák heeft aan de leefwereld, de behoeften en noden van het klootjesvolk, als zijn moeder dat had – trouwens ook zijn overgrootmoeder Wilhelmina, en zelfs uiteindelijk zijn grootmoeder Juliana, die wel regelmatig onhandige pogingen deed, de barrière te doorbreken, maar daar nooit geheel en al in slaagde. Iets, waar zeker ex-personeelsleden van de koninklijke hofhouding boekdelen over hebben kunnen vertellen!
Het gaat de Oranjes domweg boven hun pet, dat is de simpele verklaring voor dit alles. De realiteit, waarin het volk leeft, leven móet, is niet die van hun afgeschermde schijnwereldje, anno 2020 nog steeds zorgvuldig in stand gehouden door een handvol ‘Hermelijnkoortslijders’, die door dit virus aangestoken schijnen te worden naarmate hun politieke carrière hen voelbaarder in de “gloed” van de ‘koninklijke’ sferen brengt. Deze ‘geïnfecteerden’ zijn dan ook de verantwoordelijken, die er alles aan doen, opdat het “Oranjesprookje” koste wat kost in stand blijft.
En is dat erg? Ja, in deze tijd wel. Omdat het thans niet langer GEZOND is.
Nog een citaat van genoemde, voortreffelijke Hans van den Berg: “Met sprookjes is niets mis. Maar sprookjes horen hun plaats te kennen.”
Waar ik, geheel op eigen titel, aan zou willen toevoegen: En die plaats is NIET in de huidige tijd, waarin eenieders waarde voor de samenleving beoordeeld zou moeten worden door andere dingen dan afkomst, bezit of tradities, en waarin zéker niet één familiekliek zo schaamteloos naar de ogen gekeken en geprivilegeerd zou mogen worden als in Nederland de “Oranjes”!
Laat ons hopen, dat na dit recente ‘incident’ langzaam meer ogen open zullen gaan: Na WA hopelijk GEEN Amalia meer op de troon – trouwens überhaupt geen troon meer!
Door: Theresa Geissler.
Theresa's visie 