Het cynisme van Poetin en het ontbrekende harde antwoord van Europa

Door: Peter Helmes.

De schurkenstreek van Poetin: Nawalny eerst vergiftigd, vervolgens tot meerdere jaren durende gevangenisstraf veroordeeld.

Het verbijsterende vonnis tegen Kremlin- resp. Poetin-bekritiseerder Nawalny kwetst het rechtvaardigheidsgevoel van vele mensen – en zeker ook van vele Russen. Daarenboven is het een teken van zwakte van de schijnbaar zo sterke Man in Moskou, die zich gedurende de Corona-crisis in zijn paleis hermetisch afschermt van de buitenwereld.

Een binnen het verantwoordelijkheidsgebied van Poetin vergiftigde man te veroordelen, zoals op 2. 2. 21 geschiedde, omdat hij zich zogenaamd niet aan de justitiële voorwaarden heeft gehouden, is het toppunt van cynisme. Poetin zou zich hier weleens verrekend kunnen hebben. De causa Nawalny neemt de afmetingen aan van David-tegen-Goliath-heldenepos. Door een verstandige tactiek is Nawalny er in geslaagd, met moed en uithoudingsvermogen de Russische president Poetin in de verdediging te dringen. Poetin heeft jarenlang gepoogd, Nawalny een niet al te grote betekenis toe te kennen, teneinde geen martelaar van hem te maken.

“Partij van de oplichters en dieven”

Maar aangezien Nawalny na zijn genezing in Duitsland vrijwillig naar Rusland was teruggekeerd en daarenboven nog over Poetins vermeende paleis aan de Zwarte Zee een vernietigende YouTube-video publiceerde, liet de oppositieleider de president blijkbaar geen andere keuze, dan hem naar een werkkamp te sturen. Nú is Nawalny pas echt een machtige symboolfiguur van het Russische verzet.

Tien jaar geleden is het, dat Rusland voor het eerst een opstand meemaakte, en reeds toen was Alexej Nawalny de protagonist in een al langer durende strijd om de macht. ‘Partij van de oplichters en dieven’, zo noemde hij raak de regeringspartij, die juist verworden was tot profiteuse van een gemanipuleerde parlementsverkiezing. Nu is hij zelf de aanleiding voor een uitbarsting van protest in het hele land Het opnieuw geselende antwoord hierop toont de nood en het gebrek aan inventiviteit van de leiding in Moskou aan.

Voor wie demonstranten generaliserend ‘provocateurs’ en ‘rowdy’s’ noemt, is een dialoog met het kritische deel van het volk blijkbaar geen optie.

Acht maanden voor de parlementsverkiezingen ziet het Kremlin geen aanleiding om de teugels te laten vieren. Want vrijheid en bewegingsvrijheid voor Nawalny en zijn team zouden voor het op controle inzettende Kremlin een verkiezingsstrijd betekenen, die duidelijk moeizamer te plannen zou zijn.

Een Pyrrusoverwinning voor Poetin?

Dit harde vonnis tegen Nawalny zou voor het Kremlin nog wel eens kunnen uitpakken als een Pyrrusoverwinning. Tactisch wint de Russische leiding, aangezien zij Nawalny isoleert, maar strategisch verliest ze, omdat de oppositioneel thans tot symboolfiguur van het protest zou kunnen worden, ook al voert hij dat nu niet meer zelf aan. Klaarblijkelijk is het Kremlin vooral bang voor een rechtstreekse confrontatie van Poetin met Nawalny. De Russische leiding heeft in Nawalny een serieuze vijand herkend, die er in slaagt, de mensen de straat op te laten gaan en zodoende een omslag-stemming te bewerkstelligen.

De omgang van Poetin met Nawalny en zijn vrouw Julia zijn bijna een geschenk voor de oppositie. Zeker zou men Nawalny’s beschuldigingen ook met zakelijke argumenten tegemoet kunnen treden. Maar in plaats daarvan reageert het regime slechts met nieuw machtsmisbruik.

En onderstreept daarmee wat er al langer onder het volk broeit: Natuurlijk vreest President Poetin “zijn” volk.

De klassieke Russische literatuur bevat genoeg aanwijzingen, hoe een dergelijke geschiedenis kan eindigen: Het begin van het einde is meestal een volksopstand, en daarom moet de wil van het volk worden bestreden.

Tenslotte heeft Poetin gezien, wat er in de Oekraïne met zijn vriend Janukowitsch is gebeurd. Hij zou zich er pijnlijk van bewust moeten zijn, dat de mensenmassa’s in de Russische straten niet automatisch manifestaties voor Nawalny zijn . Maar nog veel doorslaggevender: Ze zijn een protest tegen Poetin-zelf.

Mooi socialisten-proza als kalmeringspil

Sinds maanden voltrekt zich voor de ogen van Europa over Rusland een zwarte wolk van onderdrukking. Europese politici tonen zich bezorgd maar machteloos. Dat is voor Poetin – nog – een soort vrijbrief, die echter een beperkte looptijd heeft. Rusland verstaat alleen harde taal en neemt de “sussers” niet serieus. Stemmen zoals de volgende van Platzeck zijn druppels op de gloeiende platen van de Heren van het Kremlin:

De voormalige Brandenburgse Minister-president en kortstondig SPD-voorzitter Matthias Platzeck, baas van het Duits-Russisch Forum, houdt volgens typisch socialistisch “broeder-denken” een ter sprake gebrachte verscherping van de “sancties tegen Rusland niet voor doeltreffend”. Die zouden noch de ontplooiïng van de Russische samenleving tot nut zijn, noch de verhouding met Rusland verbeteren, zei hij op Deutschlandfunk. Hij pleit ervoor, gesproken contact op ooghoogte te onderhouden. Maar dat is mooi oud Socialisten-proza, dat tot niets leidt en uiteindelijk de fronten verhardt.

Het schandalige vonnis toont echter ook aan, dat de Russische president zich in de misschien wel moeilijkste situatie bevindt sinds de protesten van 2011 wegens kiezersbedrog. De aanslag op Nawalny en zijn arrestatie hebben een nieuwe golf van protest uitgelokt. Poetin heeft alle reden om zich zorgen te maken.

Het westen dient thans Nawalny te ondersteunen, zonder hem te grote vriendelijkheid jegens het westen aan te rekenen en het moet als één man optreden, teneinde de druk op het Kremlin zo effectief mogelijk te verhogen.

Concreter en consequenter is al het voorstel van een Nawalny-vertrouweling: Het uitbreiden van de sancties op de binnenste machtskring rondom Poetin, zou het systeem tot in de vezels raken. Bovendien zou het een taal zijn, die de koele strateeg in het Kremlin, die met zijn status van paria in het westen al te gemakkelijk overweg kon, verstáát. Eens slaat het uur voor iedere despoot.

Door: Peter Helmes.
Vertaling: Theresa Geissler.
Bron: https://conservo.wordpress.com/2021/02/06/putins-zynismus-und-die-fehlende-harte-antwort-europas/#more-30725