Door: Michael van Laack.
Claus Schenk Graaf von Stauffenberg en zijn medestrijders waren er zeker van: Sterft Adolf Hitler,, dan sterft het Nationaalsocialisme. Wanneer de leider niet meer leidt, is Duitsland nog te redden kan de oorlog worden beëindigd en kunnen alle ‘wonden’ die Duitsland en Europa hebben opgelopen, nog genezen worden.
Realistisch beschouwd zou een succes van “Operatie Walküre” slechts een symbolisch karakter hebben gehad, te sterk had zich de ideologie geworteld en te veelzijdig was het belang van de andere ‘players’ in het scenario van WO II.
De leidster van de vrije wereld en haar erfgenamen
Angela Merkel, haar gedoodverfde opvolger Laschet en hun entourage staan voor zo ongeveer alles, waarvoor wij liberaal- of nationaal-conservatieven niet staan: Voor een veelkleurige samenleving, open grenzen, tomeloze immigratie,, voor de ontkerstening van Europa, islamofilie, voor een op het socialisme en de gender-ideologie georiënteerd familiebeeld, een Europese centrale staat, onverschilligheid ten opzichte van de bescherming van het leven, een radicale energie-omslag, voor een nieuw vijandbeeld (VS en Rusland) en nieuwe vrienden (China en Arabië), voor ressentiment tegenover Israël en de minachting van de nationale identiteit.
“Merkel moet weg!” – Dan komt alles weer goed!
Is de “laatste verdedigster van de vrije wereld”Goed en wel weg, dan kan Duitsland terugkeren naar de democratie waarop wij allemaal tot de eeuwwisseling trots zijn geweest, die Duitsland opnieuw heeft opgebouwd, door de crisissen van de decennia gedragen en succesvol gemaakt. Velen hebben zich in de afgelopen jaren overgegeven aan deze illusie.
Sommigen doen dat ook nu nog, nu onder Laschet een vicekanselier Baerbock dreigt, hoewel het elkeen duidelijk moet zijn: Onverschillig hoeveel procent de Groenen bij de verkiezingen hebben gehaald, wordt er voor 50% groene politiek bedreven, omdat de grotere coalitiepartners omwille van het behoud van de macht vele compromissen sluiten.
Dit ook, omdat de politiek-correcte televisie vrijwel onder controle staat van rode en groene journalisten, die coalitie-onderhandelingen dienovereenkomstig “begeleiden”. Nuchter de situatie analyserende stemmen winnen de laatste maanden weliswaar enigszins terrein,, maar zijn nog steeds in de minderheid.
De samenleving is reeds voor het merendeel links geïndoctrineerd
Essentieel is – en dit geldt voor het burgerlijke midden (of we nu AfD’ers of wat dan ook zijn) om eindelijk eens op onze strepen te gaan staan, anders zullen wij nooit een succesvolle multiple strategie kunnen ontwikkelen, maar ons ijverig verder kapot werken aan individuele vijandbeelden en beslissingen: In Duitsland staat een meerderheid van de samenleving links van het midden. Deze samenleving is er niet zomaar plotseling gekomen, is geen “fenomeen”(een graag gebruikt begrip als men iets niet kan of wil verklaren), staat tussendoor eens kort stil, maar is momenteel eigenlijk een stabiele meerderheid.
Maar dat valt niet alleen Merkel aan te rekenen. Eerdere regeringen, partijen, media en kerken hebben deze ontwikkeling actief gestimuleerd, en aldus een bevolking gevormd, die, zolang de welstand veiliggesteld is, van buitenaf over zich laat beslissen. Een tot nu toe nooit vertoonde vermenging van kapitalisme en hedonisme,, socialisme en consumentisme.
“Baerbock is er!” – De oogst wordt binnengehaald
Niets is zeker maar veel is waarschijnlijk. Wij moeten ons als conservatieven opnieuw organiseren. Onze “vijandbeelden” mogen geen individuele personen zijn, geen individuele politieke gebieden. De dreigende situatie heeft zich verscherpt. Het socialisme grijpt weer naar Duitsland en – vertwijfeld door de weerstand, die zich reeds in andere landen ontwikkelt – wil hij nu snel in Europa plompverloren doorpakken en lijnen trekken, achter welke er geen terugweg meer is.
Een soort spel van het actuele socialisme is in Duitsland het Eco-Fascisme, dat ik het liefste veelkleurig Fascisme noem. Dit dient te worden aangepakt en – ik bespeur reeds de blos van toorn op het gezicht van vele AfD-gevolmachtigden – uiterlijk op middellange termijn samen met de CDU en de FDP.
Die stribbelen nu niet alleen tegen, maar slaan op ons in. Maar dat wordt minder, naarmate wij duidelijker onze strategie voor de verandering eens baseren op gemeenschappelijkheid en niet principieel alles de grond in trappen wat vanuit deze partijen komt. Er moet duidelijk en geloofwaardig met hen worden gecommuniceerd: Wij hebben bij alle onderlinge verschillen een gemeenschappelijk vijandbeeld.
De jeugd serieus- en bij de hand nemen
En wij moeten onze blik op de jeugd richten. Die is altijd bereid, zich enthousiast te laten maken en te laten leiden, een offer te brengen. Veel te lang heeft geen partij dat al niet meer gedaan. De jonge mensen hebben gidssterren nodig, idealen, die het waard zijn om na te streven. Zij willen niet weten, wat zij niet juist moeten vinden.
Ze willen bondig en niet schoolmeesterachtig uitgelegd krijgen, waarom iets goed is en vooral zichzelf, hun verwachtingen, plannen, doeleinden en angsten in de debatten naar voren kunnen brengen. Ze zullen (of ze nu 16 of 46 zijn) geen anti-Greta of anti-Luisa volgen op wiens voorhoofd het etiket “Duitse brave borst” geplakt is. Ze zullen alleen aandacht schenken aan een Duitse brave borst, die authentiek is, die zichtbaar uitstraalt en warm loopt voor datgene, wat hem drijft, wat hij voor ons vaderland wil bereiken. Geen uitlegger, maar een aanvoerder, die tegelijkertijd als vriend – als metgezel op een moeizame en lange weg – wordt gezien.
Nieuw midden gezocht – Laten wij geen illusies opgeven!
Het doet er niet toe, hoeveel mensen in de Oostelijke deelstaten in de toekomst voor de AfD kiezen… Het westen – of we dat nu leuk vinden of niet – beslist over het lot van Duitsland en heeft aldus invloed op ontwikkelingen in de EU. Het onderwerp-asiel is nog steeds belangrijk en wij moeten het ook verder aanpakken.
Maar wij zullen Duitsland niet kunnen behoeden voor het voortschrijden van de islamisering, niet voor het verkwanselen van onze ondernemingen, niet voor de genderwaanzin, niet voor het volledige opgeven van de nationale identiteit of de bescherming van het leven, als wij niet minutieus nadenken over mogelijke toekomstige bondgenoten. En dat is juist metterdaad primair de Post-Merkel-CDU vanaf 2025; misschien ook nog de FDP, als ze zich nog eens mocht herstellen van Lindner’s knieval voor Merkel in de causa Kemmerich.
Nee, nooit mogen wij onze principes overboord gooien. Maar een niet tot compromissen in staat zijnde Alternative für Deutschland, die het zichzelf in de oppositie gemakkelijk wil maken en dag na dag de gebruikelijke vooroordelen en twijfels van de andere partijen versterkt, aangezien ze provocatie tot haar exclusieve kenmerk maakt, is een zieltogend ‘alternatief’, als ze geen twee-derde meerderheid in het parlement bezit of een dictator naar voren schuift. Het eerste zullen wij nooit bereiken, naar het laatste verlangt niemand van ons.
Door: Michael van Laack.
Vertaling: Theresa Geissler.
Bron: https://philosophia-perennis.com/2021/07/20/totalitarismus-besiegen/
Theresa's visie 