Door: David Berger.
Met een propagandistische oproep tot gebed op het Sint Pietersplein heeft Paus Franciscus de katholieke Polen, die momenteel aan hun grens met Wit-Rusland voor heel Europa (en ook voor het Vaticaan) strijden, in de rug aangevallen.
Dat er pausen geweest zijn, die wapens zegenden, die zelf oorlog voerden, of in oorlogen duidelijk positie kozen voor één bepaalde kant, resp. ten voordele van de katholieke kerk, is geen geheim. Sinds de grote vredespausen van de 20ste Eeuw, te beginnen bij Benedictus XV, via Pius XII tot en met Johannes XXIII en Johannes Paulus II leek het, of de Kerk iets had bijgeleerd.
Maar ook op dit punt neemt Paus Franciscus een eigenzinnige bizarre houding aan. Dat bleek de afgelopen Zondag. De eerste dag van de week bidt de paus gewoonlijk het Angelus aan het raam van zijn paleis met de op het Sint Pietersplein verzamelde gelovigen.
“…die aan de grens tussen Wit-Rusland en Polen bevriezen”
Dit keer had hij iets heel bijzonders in petto: Franciscus verzocht de bezoekers op het Sint Pietersplein, om zich een ogenblik aan te sluiten bij het gebed in stilte voor migranten, in het bijzonder voor hen, die onlangs in Het Kanaal en op de Middellandse Zee zijn verdronken, en voor hen, die bevriezen aan de grens tussen Polen en Wit-Rusland.
“Hoeveel migranten zijn er deze dagen aan ernstige gevaren blootgesteld en hoevelen verliezen hun leven aan onze grenzen?”, vroeg de paus op 28 november, nadat hij in het Vaticaan het middaggebed Angelus had uitgesproken.
Waarom geen gebed voor de bedreigde Polen en het christelijke Avondland?
Nu kan worden aangevoerd, dat er voor alle mensen in nood, voor zondaars, voor geweldplegers, zelfs voor terroristen en moordenaars moet worden gebeden. En dat is in principe juist. Zo bidden katholieken na elk Rozenhoedje “Bewaar ons voor het vuur van de Hel en leid alle Zielen in de Hemel, in het bijzonder die, welke Uw barmhartigheid het meeste nodig hebben.”
maar gebeden in het openbaar en Oproepen tot het Gebed van de paus hebben een heel ander, voortdurend (kerkelijk)politiek karakter. Met de religieuze rite gaat een stellingname gepaard. Zo ook hier. Dus zal men vervolgens de vraag stellen: Waarom geen gebed voor de Poolse natie, waarom geen gebed voor het overleven van het Joods-christelijke Avondland?
“Wat een schande!”
In het bijzonder het aanhalen van het Wit-Russisch- Poolse grensconflict, dat – dat weet ook de Vaticaanse diplomatie precies – geen vluchtelingendrama is in letterlijke zin, maar een oorlogszuchtige aanval op Polen resp. heel Europa, zorgt zowel in Polen als in de hele katholieke wereld voor verbazing. Eén van de PP-contactpersonen in het Vaticaan tegenover mij:
“Franciscus volgt in zijn pijnlijke onwetendheid, die steeds het Goede wil en toch het Kwade bewerkstelligt, hiermee de oorlogszuchtige houding van Lukasjenko en valt de Polen in de rug aan! Wat een schande!”
Door: David Berger.
Vertaling: Theresa Geissler.
Bron: https://philosophia-perennis.com/2021/11/30/grenzkonflikt-papst-franziskus-faellt-den-katholischen-polen-in-den-ruecken/
Theresa's visie 