Door: Wolfgang Hübner.
Nog altijd wordt de politieke dagelijkse gang van zaken in Duitsland en Europa beheerst door Corona. Maar het zal niet lang meer duren, tot een heel ander probleem de krantenkoppen zou kunnen beheersen. Want de Russische leiding heeft er na de eerste gesprekken met de USA en de NATO opnieuw geen twijfel over laten bestaan, zich niet in te willen laten met langdurige, uiteindelijk vruchteloze gesprekken. Veel eerder verwacht ze reeds in korte tijd concrete resultaten naar haar standpunt. Het kernpunt van haar eisen is feitelijk het bindende afzien van een mogelijk NATO-lidmaatschap van de Oekraïne. Hiertoe zijn echter noch de momentele leiding in Kiev, noch Washington en Brussel bereid.
Vanuit de Duitse belangensituatie zou een militaire neutralisatie van de Oekraïne algemeen acceptabel zijn, waarschijnlijk ook voor het grote merendeel van de Oekraïense bevolking. Want de financiële lasten van militaire uitrusting zowel als de permanente politieke spanningen zijn een zware belasting voor het taalkundig en cultureel verscheurde land. De USA onder president Biden willen eigenlijk hun grote invloed op de Oekraïne niet benadeeld zien. En de door haar geleide NATO wenst de optie van een lidmaatschap van de Oekraïne niet laten weg- onderhandelen. Voor Rusland, wie er ook regeert in het Kremlin, is daarentegen een militaire- en politiek nauwe verbinding van de voormalige Sovjetrepubliek met het Westen onaanvaardbaar.
Zolang Rusland militair duidelijk inferieur was aan de USA, moest Moskou de steeds nauwere omsingeling door NATO-staten in de Baltische landen, in Polen en in Turkije voor lief nemen. Maar nu beschikt de nieuw-geformeerde, zich technologisch op het hoogste niveau bevindende Russische krijgsmacht over voldoende potentieel, om desnoods de confrontatie te zoeken en te winnen. Dat is ook de enige reden, waarom de USA en de NATO – zeer tot ongenoegen, ja, tot ontzetting in Duits-Atlantische kring – zich bereid hebben verklaard tot onderhandelingen met Moskou. Poetin heeft duidelijk gemaakt, dat hij als president, ingeval van mislukking van de onderhandelingen, met zijn militie de consequenties zal bespreken.
Deze consequenties hoeven hoeven in geen geval een invasie van de Oekraïne te betekenen, waarover in de Duitse media met verdacht veel oorlogsplezier wordt georakeld. Politiek zou en bezetting van het land hoe dan ook dwaas zijn en voor Rusland een zware belasting. Er zijn voor Moskou militaire mogelijkheden, om vanuit het Russische territorium het door het Westen uitgeruste Oekraïense leger en de -infrastructuur zware slagen toe te brengen. Hierop kan door Washington en Brussel weliswaar worden gereageerd met nog meer sancties, maar niet militair, want zonder uitzicht op succes.
Voor Duitsland zou en oorlogszuchtige uiteenzetting niet alleen vanwege de aan zichzelf te wijten afhankelijkheid van het Russische gas extreem naïef zijn. Maar in de Duitse politiek en nog sterker in de media https://www.spiegel.de/ausland/ukraine-krise-und-der-westen-wladimir-putin-ist-kein-partner-a-d22836ae-387f-447b-b5bf-a99c51870782 wordt verder vrolijk op de trommel geslagen tegen het Rusland van Poetin. Hoe kortzichtig dat is, zou wel eens heel spoedig kunnen blijken. En vervolgens heeft Berlijn een groter probleem dan de beheersing van de slotfase van het virusgebeuren.
Door: Wolfgang Hübner.
Vertaling: Theresa Geissler.
Bron: https://www.pi-news.net/2022/01/die-akute-kriegsgefahr-im-osten-waechst/
Theresa's visie 