Door: Wolfgang Hübner.
Volgt men de berichtgeving in de media en uitlatingen in de Berlijnse politiek, dan komen na de omvangrijke economische- en culturele sancties tegen Rusland tevens soortgelijke sancties tegen China https://www.zeit.de/gesellschaft/2022-05/uiguren-forderung-sanktionen-china dichterbij. Want als de VS, de machtigste “bondgenoot” van Duitsland, de confrontatie met Rusland en China verder toespitst, zal haar belangrijkste steunpunt en vazal in Europa bijna geen andere keuze hebben, dan zich aan te sluiten bij deze politiek van de confrontatie. Temeer daar er in de ‘verkeerslicht-coalitie’ immers genoeg ondersteuners zijn van de koers van een agressieve politiek tegen de beide Oostelijke giganten. Kan allemaal worden gedaan. Evenwel zou er dan ook duidelijkheid moeten zijn, over welke economische prijs daarvoor zel moeten betaald en door wie.
Thans is er veel sprake van “Tank-rabat”, “klimaatgeld” of “subsidie voor energiekosten”. In het uitvinden van welluidende, ergens sociaal klinkende begrippen zitten politici en de met hen samenwerkende denkfabrieken bepaald niet om een vernieuwing verlegen. Alleen gaat het hierbij om verwarring stichtende rookgordijnen, die de massa de indruk moeten geven, dat inflatie, gevolgen van de sancties en de ideologische klimaatpolitiek eigenlijk helemaal niet zo erg zijn, want door de staat, zij het ook met bureaucratische verkwisting, verdraaglijk gestalte te geven. Evenwel zijn de omvangrijke kostenstijgingen voor de overweldigende meerderheid van de Duitsers met het oog op het niveau van hun levensstandaard allesbehalve verdraaglijk.
Om dit vast te stellen is een enkele opmerkzaam geregistreerde grote aanschaf in de tot nu toe bezochte supermarkt voldoende. Tot nu toe hierom, omdat vele consumenten niet zonder reden overstappen naar goedkope supermarkten, die echter ook weer duurder worden. En het aantal consumenten, dat zich tot nu toe bio-markten wil- en kan veroorloven loopt al aanmerkelijk terug. Dit is een ontwikkeling, die pas begonnen is, maar drastische gevolgen zal hebben, ook voor de productie van levensmiddelen en gebruiksgoederen. Vanzelfsprekend is er in Duitsland een bevolkingsminderheid, die hierdoor niet of nauwelijks wordt getroffen, omdat ze eenvoudigweg beschikt over genoeg inkomen en vermogen om kostenstijgingen zonder verlies aan koopkracht en levenskwaliteit te doorstaan.
Exact tussen deze nog tamelijk talrijke minderheid en de grote meerderheid verloopt de onzichtbare frontlinie van een niet nieuwe, maar aangescherpte klassenstrijd. De systeemgetrouwe media zullen er alles aan doen, om deze te verheimelijken of minstens af te schilderen als verdraaglijk. Er doen derhalve reeds allerlei raadgevingen de ronde, over hoe er ook goed te leven valt met een stijgende inflatie, over dat voor fietsen geen benzine nodig is, over dat een pullover in de minder verwarmde woning geen mensenrecht schaadt of dat gereduceerde eetgewoontes nog mijlenver van hongersnood in Afrika afstaat. Het is een spannende vraag, hoe lang het zal lukken om deze nieuwe klassenstrijd niet te laten escaleren in een gevaar voor de stabiliteit van het systeem.
Door: Wolfgang Hübner.
Vertaling: Theresa Geissler.
Bron: https://www.pi-news.net/2022/05/sanktionen-und-inflation-klassenkampf/
Theresa's visie 