Door: Michael Charlier *)
Thans hebben de buitengewoon verbazingwekkende persconferenties, die Franciscus voortdurend in het vliegtuig pleegt te beleggen, dus toch tot iets goeds geleid: Na zijn verklaringen op de vlucht terug van Krakau is deze man, als hij zich uitlaat over wereldse dingen, definitief niet meer serieus te nemen.
En aangezien hij al duidelijk heeft gemaakt, dat hij niet van plan is, zich met de autoriteit van het Petrus-ambt uit te laten over kwesties betreffende de geloofs- en zedenleer, kunnen wij ook hier gerust zijn: Er komt niets meer, wat een katholiek in zijn geweten zou knnen treffen – behalve zo nu en dan eens een uit elke mond welkome bevestiging van datgene, wat altijd al gold.
Een week na de rituele afslachting van de priester Hamel op het altaar in Frankrijk en in het tiende jaar van een in naam van de Islam woedende bloedige christenvervolging in de Oriënt zó te praten, als Franciscus in het vliegtuig tegenover de pers, berooft de man van zijn laatste waardigheid, die hem met het oog op zijn hoge ambt nog werd gegund.
Zijn verklaring is dermate absurd, dat zelfs de buitengewoon Franciscus-vriendelijke pers haar, voor zover wij waarnemen, niet letterlijk heeft verbreid, maar pijnlijk getroffen haat toevlucht nam tot samenvattingen. Iets in de aard van: De Paus heeft gewaarschuwd voor het gelijkstellen van Islam en geweld.
Reeds in de eerste verklaring van zijn perswoordvoerder over de priestermoord – de paus zelf bleef voornaam op de achtergrond – werd duidelijk, dat de kerk van Bergoglio, Lombardi, Spadano, Madariaga, Kasper, Galantino en hoe ze ook allemaal nog meer heten, met de terreur in naam van de profeet niet weet om te gaan. Ze is eenvoudigweg niet in staat, of ook maar van plan, van deze buitengewoon daadkrachtige Dementi haar door illusies en seculiere overwegingen gevormde omgang met de Islam voor kennisgeving aan te nemen.
Sleutel van de verklaring was de beschrijving van de moord als “absurd”. Hoe dan ook zijn moord en doodslag sinds 1500 jaar de dan weer meer, dan weer minder dominerende vaste kern geweest in de praktijk van de Islam tegenover de christenen.
Een Moslim, die een Christen het hoofd afsnijdt, volgt tenslotte slechts een radicale, maar door het levensverhaal van de profeet zelf bevestigde lezing van vele verzen van de Koran en een dienovereenkomstig in talloze geschriften en predikingen herhaalde opdracht: “En als de heilige maanden ten einde zijn, dan dood de ongelovigen, waar gij hem vindt, omsingelt hen en maakt overal jacht op hen.” (Soera 9.5)
En ook voor de christen, die zijn geloof kent en serieus neemt, hebben dergelijke daden niets “absurds”. Ze beantwoorden alleen te letterlijk aan datgene, wat Christus heeft voorspeld: Zij, die mij hebben vervolgd, zij zullen jullie ook vervolgen (Jon. 15,26).
Aldus beantwoorden ze niet alleen aan een profetie van 2000 jaar geleden, maar ook aan een direct met de kruisiging van de HEER inzettende praktijk en sindsdien niet meer eindigende keten van bloedige vervolgingen, waarin de aanhangers van de Islam sinds meer dan 1000 jaar steeds weer het voortouw nemen.
Ontelbare christenen zijn ten prooi gevallen aan deze razernij; velen, wier namen bekend zijn, worden door de kerk als martelaren hoog in Ere gehouden en aangeroepen om voorspraak bij de Heer, voor wie zij hun aardse leven hebben verloren.
Iedere daad, die leidt tot een martelaarschap, is gruwelijk, onmenselijk, afstotend en welke woorden er ook nog maar verder mogen opkomen – maar wat is er “absurd” aan martelaars en martelaarschap? – Zij het dan, dat men allang afscheid heeft genomen van het Geloof aan de HEER over leven en dood, of dat men een vanuit een geloof voortkomend handelen übehaupt ervaart als “absurd”, “onlogisch” of hoe dan ook uit de tijd.
Waarachtig absurd is het echter, als men misdaden in dit land – De paus noemt als voorbeeld het vermoorden van de schoonmoeder – gelijkstelt met de vanuit hun religie gemotiveerde moorddaden van fanatieke Moslims en verkondigd als private Leer: “men kan niet zeggen, het is niet juist, te zeggen, dat de Islam terroristisch is.”
Maar leest u zelf:
“Ik houd er niet van, om te spreken van islamitisch geweld, want iedere dag, wanneer ik de kranten doorblader, zie ik gewelddadigheden hier in Italië: daar is hij, die zijn vriendin of zijn schoonmoeder doodt, en dat zijn dan gewelddadige, katholieke gedoopten. Zou ik van islamitisch geweld spreken, zou ik dan ook van katholiek geweld moeten spreken?
Niet alle Moslims zijn gewelddadig. Het is zoals een fruitsalade, in de religies zijn er de gewelddadigen. Iets is waar: in bijna alle religies is altijd wel een klein, fundamentalistisch groepje aanwezig. Ook bij ons komt dat voor. En als het Fundamentalisme overgaat tot doden – men kan doden met de tong, dat zegt de Apostel Paulus, niet ik, en men kan doden met het mes – het is niet juist om de Islam te identificeren met geweld. …..
Ja, wij kunnen zeggen, dat de zogeheten ISIS een Islamitische staat is, die zich gewelddadig presenteert, omdat hij ons als zijn identiteitsbewijs toont, hoe zij de Egyptenaren hebben afgeslacht. Maar dat is een klein groepje, men kan niet zeggen, het is niet juist om te zeggen, dat de Islam terroristisch is.”
Dat was het dan wel zo ongeveer – Was het dat?
Lang heb ik er over nagedacht, welke taak het Raadsbesluit van God het pontificaat van Franciscus toch wel mag hebben toebedacht. Het lijkt mij, dat de rol van de man uit Argentinië er uit bestaat, het Papalisme uit de kerk te verjagen.
Drie eeuwen van pausen, die ondanks zwakke punten en nu en dan strategische foute inschattingen het Geloof en de zedenleer van de kerk overtuigend hebben vertegenwoordigd, leidden – samen met de autoritaire neigingen van voorbije tijden – voor een groot deel de kerken ertoe, in de paus niet de opvolger van Petrus te zien, die zelf de HEER tot drie maal toe verloochend had, maar een aardse plaatsvervanger van Christus met aan God gelijke alwetendheid en autoriteit.
Na drie jaar Franciscus zijn van dit pausbeeld nog slechts belachelijk uitziende restbestanden overgebleven. Het ongehoorde is geschied: Niet alleen kerkleden, die alles willen veranderen – ook katholieken, die niets anders willen dan katholiek zijn, hebben het vertrouwen in de paus verloren.
Dar heeft enorme gevolgen. Zeker stond er ook tot nu toe al in elk leerboek, dat een paus de Leer van de kerk niet kan veranderen. Maar daarmee had dan ook nooit iemand rekening gehouden; gold de paus toch als bewaker en beschermer van de Overlevering.
Beginnend met de onrust van het 2de Vaticaans Concilie, die thans in Franciscus haar belichaming heeft gevonden,is deze zekerheid verdwenen. vervolgens ontwaakte de argwaan, intussen is deze veranderd in vastberadenheid.
Mocht Franciscus pogingen doen tot formele veranderingen, die het kader overschrijden van datgene, wat altijd al is geleerd en waarin is geloofd, dan zullen weliswaar nog steeds genoeg mooipraters en opportunisten hem volgen – maar tegelijkertijd zal hij een weerstand opwekken, die hem tot de grondvester van een Schisma zal maken. Het gecamoufleerde Schisma dat de kerk al sinds decennia verscheurt, zou dan manifest worden.
*)Onze dank aan de Heer Michael Charlier voor de vriendelijke toestemming om dit artikel af te drukken.
Oorspronkelijke publicatie van dit artikel hier: http://summorum-pontificum.de/meldungen/weltkirche/886-omnes-sancti-martyres-orate-pro-nobis.html -https://charismatismus.wordpress.com/2016/08/08/papst-franziskus-der-islam-die-enttaeuschung-folgt-der-abschied-vom-papalismus/?fbclid=IwAR2rtNBOa8q955zt7VLYi-YnN5bUB4KKm0z74n0a7B0Ch_smGIwpGN3TRC0
Door: Michael Charlier
Vertaling: Theresa Geissler.
Bron: https://conservo.wordpress.com/2019/02/23/papst-franziskus-der-islam-die-enttaeuschung-folgt-der-abschied-vom-papalismus/#more-23667
Theresa's visie 